Rozdział 02.

Obiecuję ci, żadnego alkoholu, narkotyków, czy broni. Możesz mi zaufać.

Nawet teraz letnie powietrze przedzierało się żarem przez ciemność nocy. Zapanowała moja ulubiona pogoda; lekki wiaterek przecinał powietrze, a drogi przebiegały fale gorąca i kubki po napojach.

Kubki po napojach?, pomyślałam, kiedy razem z Eleanor wyszłyśmy z jej mercedesa, zamykając za sobą drzwiczki. Muzyka bębniła w szerokim zasięgu od głośników, wydobywając z siebie znajomą mi melodię Armina Van Buurena. Całe podwórze zaśmiecone było papierem toaletowym i czerwonymi kubkami, a przy wejściu do rezydencji Harries`ów stało kilku ludzi. Jeszcze paru innych wtulonych trwało w czyiś ramionach ze wzburzonymi, poplątanymi włosami i zmierzwionymi ubraniami.

Ostatniej nocy dręcząc mój umysł marą nocną, sen nie pozwolił przymknąć mi spokojnie oczu. W koszmarze byłam czyimś celem – ten ktoś obserwował mnie, a ja swawolnie przemierzałam ciemne alejki z nożem w dłoni.

Z mdłego fetoru powietrza unosił się zapach piwa oraz wina. Kiedy ludzie puszyli się dumnie w reakcji na mój zmieszany wyraz twarzy, atmosferę przesiąkał aromat perfum i wody kolońskiej.

– Nie, wcale. Właśnie widzę to ‘’żadnego alkoholu’’ – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi.

Eleanor wybrała dla mnie fantastyczną sukienkę; mocno napiętą wokół talii oraz ud, których zakrywała jedynie połowę. Była bardzo piękna, a nawet jak dla mnie – zbyt piękna. Myślałam raczej o dżinsach i koszuli, na co Eleanor w życiu nie zgodziłaby się, ponieważ byłaby '’mną zażenowana’’. Postawiła więc na coś ‘’seksownego’’ i dała mi obcisłą, czerwoną sukienkę.

Czułam się niekomfortowo w towarzystwie pijanych chłopaków, ubrana w taką kreację, ale hej, w końcu nie jestem atrakcyjna.

– Zamknij się – Eleanor burknęła spokojnie i klepnęła mnie w ramię, na co przewróciłam oczami. – To tylko impreza, luzik.

Razem podeszłyśmy do schodów i już chwilę potem znalazłyśmy się wewnątrz ogromnego domu. Miejsce to było niesamowite; na przejrzyście białych ścianach wisiały otynkowane szkice i dzieła sztuki, w rogu mieściły się okrągłe schody. Na górze znajdował się rząd drzwi, które prowadziły zapewne do sypialni i łazienki, ze względu, że jest to drugie piętro. Kilka półek i rysunków wypełniało przedpokój, w którym obecnie się znajdowałyśmy, a ozdobne, kwarcowe wazony zostały umieszczone na kremowo białych meblach.

Zanim Eleanor pociągnęła mnie w stronę salonu, rozglądałam się uważnie po pomieszczeniu. Duża kasetka stała z tyłu, a po prowizorycznym parkiecie do tańca stukały buty tańczących, kiedy wyginali się i poruszali niezgrabnie w rytm muzyki. Szukałam w tłumie znajomych twarzy, Jacka czy Finna,  ale nigdzie nie było widać żadnego z nich. Zdecydowanie znajduje się tutaj więcej ludzi niż sto, jak to mówiła Eleanor. Pewnie wielu z nich przyszło bez zaproszenia, bo o imprezie wręcz huczało w szkole. Pomieszczenie było zatłoczone jak klub i z ledwością mogłam oddychać. Widziałam gdzieś wentylator i klimatyzator, ale nie wiele odziaływały, by pozbyć się chemikaliów z gęstego powietrza.

Zakrztusiłam się powietrzem czyjegoś dymu i spojrzałam, jak chłopak całuje koniec swojego papierosa. Rozglądał się po tłumie, jakby kogoś szukał. O tym, że jest niebezpieczny, udowodniła czarna głębia jego oczu. Poczłapałam wzrokiem do Eleanor, tylko po to by uświadomić sobie, że... straciłam ją.

Klnąc głośno, wyciągnęłam wysoko szyję w poszukiwaniu głowy przyjaciółki. Niestety nigdzie jej nie wyłapałam. Mając rozpaczliwą nadzieję na odnalezienie brunetki, zagryzłam nerwowo wargę.

Mroczny chichot wybuchł za mną i zamarłam, powoli odwracając się na spotkanie mężczyźnie z papierosem. Linia jego szczęki była wyraźna, wraz z bicepsem i potężnym ciałem. Kiedy zbliżał się do mnie przystępnie, jego wzrost był wręcz przytłaczający i zastraszający, tak bardzo, że czułam się wobec niego taka mała i bezsilna.

Wzięłam głęboki oddech, by opanować emocje. Jeszcze nic nie powiedział, więc naprawdę nie rozumiem, dlaczego moja pierś szybko rośnie i opada, a bicie serca gwałtownie przyśpieszyło.

– Zgubiłaś się, słońce? – głos chłopaka był burczący i głęboki, prawie że uwodzicielski i gdyby nie wyglądał, tak przerażająco, pomyślałabym, że jest atrakcyjny z tymi swoimi czarnymi włosami unoszącymi się w górę nad uszami i czekoladowymi tęczówkami, ciskającymi we mnie swoje spojrzenie.

Uśmiechnęłam się uprzejmie i poczułam miękkość w kolanach od samej jego obecności.

– Po prostu czekam na przyjaciółkę – wymamrotałam, bawiąc się swoimi palcami.

Nie chciałam opuszczać tego miejsca w poszukiwaniu Eleanor, ponieważ stałam obok drzwi, gdzie mogłam złapać wreszcie oddech, stojąc obok wysokiego nastoletniego chłopaka. I chociaż wolałam od niego uciec, nie uśmiechało mi się przeciskanie przez tłum pijanych ludzi.

– Nie sądzę, że przyjdzie. – Uśmiechnął się, a moja ramiona opadły.

Chłopak przesunął się bliżej, a ja zrobiłam krok w tył, jąkając się:

– Ona jest tutaj, t-tylko zgubiłam j-ją.

Uroczy chłopak zaśmiał się, a ja przełknęłam ślinę.

– Jesteś tego pewna? – Chłopak uśmiechnął się, sprawiając, że zmarszczyłam brwi w zdezorientowaniu.

Nie wierzy mi?

– Piękna i niewinna dziewczyna przychodzi na imprezę, taką jak ta. Nie będę niegrzeczny, jeśli zapytam, co tutaj robisz? Znasz organizatorów?

Zagryzam język, by mu nie dogadać i zamiast tego odpowiadam:

– Tak, to znajomi z klasy. Ale ciebie nie rozpoznaję.

To prawda; nigdy wcześniej nie widziałam tego chłopaka i zastanawiam się czy jest może znajomym Jacka i Finna. Są dobrymi przyjaciółmi?

– Znasz ich? – zapytałam.

Wysoki chłopak uśmiechnął się i odwrócił na sekundę głowę.

– Nope – odpowiedział obojętnie i wtedy zaczęła rosnąć we mnie panika. – Też kogoś szukam. – Jego oczy zamigotały, a ja mrugnęłam kilka razy. – Jestem Zayn.

Naprawdę muszę znaleźć Eleanor, ale biorąc pod uwagę tłum znajdujących się tu ludzi, graniczy to pewnie z cudem. Skinęłam do chłopaka, najwidoczniej znanego jako Zayn, zanim nieśmiało wyciągnęłam telefon z torebki.

– Evelyn – powiedziałam mu. Wybrałam numer przyjaciółki i przyłożyłam zimne urządzenie do ucha. – Muszę tylko znaleźć przyjaciółkę.

Uśmiechnął się w zrozumieniu, zanim powrócił wzrokiem do tłumu ludzi.

Czekałam zniecierpliwiona przez około dwie minuty, zanim zirytowana odłożyłam komórkę i zdałam sobie sprawę, że Eleanor nie miała, jak usłyszeć dzwonka w tym hałasie.

– Naprawdę muszę ją znaleźć – westchnęłam, a Zayn zachichotał. – Więc idę.

Obróciłam się na pięcie i przeszłam przez prowadzące do salonu, drzwi.

– Czekaj! – usłyszałam chrapliwy głos i obróciłam się, by po raz kolejny stanąć z Zaynem twarzą w twarz. – Dasz mi swój numer?

Moje oczy rozszerzyły się w szoku, kiedy zaczęłam zastanawiać się co odpowiedzieć.

– Uch. – Wbrew swojej woli podałam Zaynowi telefon i ogarnęło mnie ciepło, kiedy przejmował go z mojej małej, w porównaniu do jego, dłoni.

Podał mi swój telefon i odblokowałam Iphone`a, by zobaczyć zdjęcie pięknej dziewczyny. Miała blond włosy, sięgające za uszy i diamentowo niebieskie oczy. Jej plecy są odwrócone od aparatu, ale patrzy w prawo, szeroko się uśmiechając.  Zauważam tatuaż na jej szyi; mały łańcuch, mierzący dwa centymetry długości.

Potrząsnęłam delikatnie głową, czując się trochę głupio, wpatrując się tak w jego dziewczynie; Zayn mógł pomyśleć, że ją oceniam, więc szybko wpisałam mu swój numer i oddałam telefon.

Po co mu mój numer, skoro jest już zajęty? A może nie jest jego dziewczyną? Tylko przypadkową osobą, którą on uważa za po prostu interesującą? Wygląda na ten typ faceta, który by tak zrobił. Jednakże kiedy wyłapałam taki sam symbol na jego szyi, jaki miała ta piękna dziewczyna, zrozumiałam, że odnalazł już swoją wybrankę.

– Dzięki, słońce. – Zayn uśmiechnął się.

– Wolę Evelyn, dzięki.

Na twarzy Zayna pojawił się zimny uśmieszek i wyprostował się, znów górując nade mną swoją wysokością.

– Co tylko zechcesz, słońce. – Uśmiechnął się, a ja posłałam mu zabójcze spojrzenie.

Zaczął iść w przeciwnym kierunku ode mnie. W pewnym momencie odwrócił się i powiedział:

– Podoba mi się twój tatuaż, wydaje się znajomy.

I pozostawiając mnie zupełnie oniemiałą, odszedł.

~*~

Pojawia się Zayn, ale Harry`ego brak... Mogę Wam jednak zdradzić, że pojawia się w następnym rozdziale i uwierzcie – warto czekać ;) Dotychczas znamy wydarzenia jedynie z czterech rozdziałów, ale możemy już stwierdzić, iż jest to nasze ulubione fanficiton. Przekonane jesteśmy, że i wy się w nim zakochacie.

Dziękujemy z całych naszych serduszek za tyle pozytywnych komentarzy i chętnych śledzenia historii, którą mamy zaszczyt Wam przedstawić. To wiele dla nas znaczy i oby tak dalej. Terminy kolejnych rozdziałów będą pojawiać się na ‘’tablicy’’ i możecie pisać o Redemption na twitterze pod hasztagiem: RedemptionPL

–  i Szanella

Jeśli chcesz być informowana/y o rozdziałach
wpisz się do zakładki 'Informowani' >>> KLIK