Rozdział 17.

    – Co ona tu robi? – Harry zagrzmiał, pokazując palcem na Evelyn, patrzył na twarz Louisa, od której dzieliło go kilka centymetrów. – Czemu ją wziąłeś? Oszalałeś?

    – Szukaliśmy się – Louis odpowiedział spokojnie, trzymając ręce na biodrach i patrząc na Harry'ego. – I tak by się dowiedziała – wzruszył ramionami, tak gdyby nie było to nic wielkiego.

    – Przestań sobie to wmawiać, Louis! – Harry pokręcił głową – I tak ma za dużo kłopotów, nie potrzebuje mieszać się w sprawy Gemmy!

    – Słucham? – Evelyn wyłoniła się z ciemności, zaskakując każdego w pokoju. Zrobiła kilka kroków w stronę jej 'chłopaka', a serce zaczęło bić szybciej, z każdym krokiem nabierała pewności siebie. To był czas, aby pokazać złość. – To ty mnie porwałeś! Nie masz prawa zwalać wszystkiego na Louisa!

      Harry zmarszczył brwi, usta miał otwarte, klatka piersiowa rytmicznie się unosiła.

    – Och, nie mówmy o tym teraz – wyjąkał, zasłaniając twarz dłońmi. Chwilę później ponownie popatrzył na dziewczynę.

     Zrobił krok w jej kierunku, tak że stał tuż przed jej twarzą. – Jeśli krzyczysz o pomoc – wymruczał poważnie i zimno – powiedz wszystkim kim jestem, spróbuj uciec, albo zrobić coś innego, zabiję cię. Nie wystawiaj mnie na próbę. 

     Evelyn prychnęła. – Nie ma sensu w uciekaniu, Harry, i tak mnie złapiesz.

    – Racja! – Harry wykrzyknął, na co Louis spróbował go odepchnąć. – Mimo wszystko, twój głos brzmiał bardzo sarkastycznie, kotku – Harry powiedział, a jego głos również był wypełniony sarkazmem i goryczą. – więc czy powinienem ostrzec Cię teraz, że nie kłamałem. Nie przechadzam się po mieście bezbronny, gdy wiem, że ludzie mnie szukają – syknął tak, aby nikt go nie usłyszał. – Mogę posiadać nóż i nawet nie wiesz. Więc nie daj się ponieść emocjom, skoro wiesz, że może cię to zgubić. Łapiesz?

    – Teraz gdy już wszystko wyjaśniliśmy, czy mogę grzecznie spytać, co do cholery jest z tobą nie tak? – Harry założył ręce na klatkę piersiową – pytanie skierował to innego chłopaka w pokoju. – Co sprawia, że myślisz, że kiedykolwiek chciałem powiedzieć Evelyn o Gemmie?

     Louis uśmiechnął się – Myślałem, że fair byłoby, aby wiedziała.

     Louis zrobił parę kroków w bok, aby ukazać, leżącą na łóżku bezradną dziewczynę. Twarz Evelyn opadła, gdy spojrzała na ciało. Odsunęła się. – C-co to jest?

    – To Gemma, siostra Harry'ego – Louis wyjaśnił. Eleanor stała przez cały czas cicho, trzymając się z dala od kłótni. Widziała wyraz twarzy Evelyn, smutny i pełen współczucia.

    – Louis – Harry ostrzegł.

    – Jest w śpiączce już dwa lata. Chcesz wiedzieć czemu?

    – Przestań Louis – poprosił Harry, jednak nie ruszył się, aby go powstrzymać.

     – Ponieważ Harry jest... Harry'm – Louis wzruszył ramionami, ignorując zmieszanie Evelyn. – Jeśli nie zabiłby jej cholernego chłopaka, nie byłby pierdolonym przestępcą – powiedział obrzydzony. – Chłopak z którym teraz jesteś, nie zabijałby rodzin dla pieniędzy, policji dla wolności i zwyczajnych ludzi, aby się kryć.

    – Gdyby nie zabił Tobiego, nie byłby taki teraz.

    – Nie mów o tym dupku! – Harry wykrzyknął, na jego opalonej szyi pojawiła się pulsująca żyła. – Zasługiwał na to! Jedyna rzecz, której żałuję w tej sytuacji, to to, że Gemma tak skończyła! – wskazał na jego bladą siostrę i spojrzał piorunująco na szpitala.

     Louis zignorował go. – Harry dołączył do gangu, który jest teraz rozproszony po całym kraju, bo niektórzy byli złapani i musieli uciec tak daleko, jak było to możliwe, aby nikt nie znalazł ich siedziby. Sprzedawał nielegalne rzeczy i robił wszystko, aby zebrać pieniądze, by pomóc siostrze.

    – Tak jak widzisz, Evelyn, Harry nie jest najmilszą osobą na świecie, jest ostatnią osobą, którą nazwałbym dobrą, ale również posiada uczucia – Louis skończył, Harry znowu na niego spojrzał.

    – Nie potrzebuję litości – Harry powiedział w kierunku Evelyn – Nie potrzebuję twojego współczucia. Tak, praktycznie straciłem jedyną osobę, którą kochałem, ale to mnie nie zmienia.

    – Nie – Louis się zgodził. – Nie, to cię nie zmienia. To już cię zmieniło.

     Cisza wypełniła pokój, było tak cicho, że szło usłyszeć bicie serc innych pacjentów.

    – To moja wina – Harry wyszeptał – Popełniłem jeden błąd – podniósł głowę, ukazując szklane oczy, spoglądające spod spoconych loków. Evelyn głośno westchnęła, gdy zobaczyła, że oczy Harry'ego wypełnione są łzami. Będzie płakać? Tak myślała.

    – I nigdy go ponownie nie popełnię.

jeśli przeczytałeś/aś zostaw komentarz :)