Rozdział 52 część |

Wiem, ze chcecie mnie zabic, rzucic tygrysom bo obiecuje, a z tego nic z nie wychodzi, dlatego dodaje wam to co mam i lecę tłumaczyć dalej!

---

 Miejsce było całkiem inne od pokoju, w którym widziałam Liama.

     Ostatnim razem ściany były betonowe, a teraz ktoś przybił na nie jakieś drewniane deski. Światło próbowało przedostać się przez szczeliny pomiędzy drewnem, jednak nic z tego. 

     Moje ciało było sztywne i wyczerpane, nie mogłam się za bardzo ruszyć. Włosy otulały moją szyję, a ciepłe powietrze w pomieszczeniu spowodowało, że się spociłam. W pokoju śmierdziało próchnem i zanieczyszczoną wodą, prawie się zakrztusiłam. 

     Czułam zmęczenie -- taa zmęczenie. Ręce nie chciały mi pomóc wstać, bolała mnie głowa i mięśnie, a w gardle czułam suchość. To tak, jakby wszystkie moje mięśnie nagle nawaliły.

     Przez ciemność z szybkością przejawiały się głosy, jednak szepty były zbyt ciche bym mogła cokolwiek usłyszeć. Założyłam, że byli to mężczyźni. Usłyszałam jeden z głosów, który błagał, krzyczał i warczał, aż w końcu jeden z nich się odezwał.

    – Dosyć! – wybuchnął głos, a zabrzmiało to jakby czyjaś pięść zderzyła się z jakąś zakrwawioną twarzą, – Zamknij się w końcu! Chcesz więcej? Hę?

     Czyiś oddech był ciężki i nierówny.

    – Sądziłem, że tak – zachichotał ktoś, – Ona jest tutaj by Cię chronić, nie Ty ją.

     Głos niezaprzeczalnie mruknął i westchnął ze zmęczeniem. Moje powieki opadły.

     Mężczyzna coś szepnął, czego nie mogłam usłyszeć, a następnie drugi głos: – Pojebie, spróbuj tylko, – wziął oddech, przed kolejnym prawdopodobnie uderzeniem.

     Coś trzasnęło i głośne boom, odbiło się rykoszetem od ścian. Westchnęłam, siadając w pozycji pionowej, gwałtownie drżąc.

     – Wybudziła się – ktoś syknął.

     Wstrzymałam oddech, przyciągając kolana do piersi. W uszach dzwonił mi głośny dźwięk, a mięśnie nie umiały się zrelaksować.

     Stanęłam, sięgając do mojego buta. Nóż, który przywiązałam do mojej kostki, zniknął.

     Nagle czyjaś ręka chwyciła tył mojego swetra, ciągnąc mnie. Krzyknęłam, po czym się obróciłam,   przez co koszula zawinęła się w jego uścisku, zamachując się za moim ramieniem. Moja pięść zaskakująco uderzyła osobę w nos, z obrzydliwym trzaskiem, na co osoba - mężczyzna - ryknął jak zwierze. Uderzenie sprawiło, że potknął się do tyłu, a ręce opadły na jego twarz. Wahałam się, dopóki mężczyzna nie spojrzał na mnie z grymasem.

     Poprzez ciemność, ledwo mogłam dostrzec jego oblicze. Jego blade oczy błyszczały pod srebrzystym światłem księżyca przez wpadające pęknięcia w ścianach. Krew płynęła z jego nosa, który był pod nietypowym kątem, w kierunku jego uśmiechniętych ust.

     Moja pięść piekła od ciosu, więc trzymałam ją w drugiej dłoni z cichym sykiem, dociskając do piersi. Mężczyzna ruszył do przodu i wyciągnął coś zza pleców, celując we mnie.

    – Nie utrudniaj sobie tego – zanucił, stając obok mnie. Moja klatka piersiowa naprężyła się i odsunęłam się, gdy jego dłoń, dotknęła mojego ramienia, jednak on zacisnął rękę, powstrzymując mnie.

     Podczas gdy zastanawiałam się, czy przekrzywić mu nos w drugą stron lub zachować spokój, głosy nadal wypełniały echo pomiędzy ścianami. Szepty, szmery.

     Przejście było dosyć wąskie, tylko jedna osoba może przejść przez to, kierując się z tyłu. Mężczyzna trzymał mnie mocno, przez cały czas, i mimo, że nie wiedział co miałam zamiar zrobić, próbowałam się uwolnić. Jednak to mi się nie udało.

     Pokój do którego mnie przeniósł, był taki sam; piżmowy i ohydny. Pachniało jakby coś tutaj zdechło.

     Pokój robił się większy nim wchodziliśmy głębiej. Z otwartych, stalowych drzwi wydobywało się światło, rzucając cień na coś cienkiego.

    – Możesz spróbować. – Głosy były coraz głośniejsze, ale miałam problemy z rozpoznaniem ich, które usłyszałam do tej pory.

    – Poczekaj, a zobaczysz, – ktoś powiedział z bólem z głosie.

     Mężczyzna wypchnął mnie mocno przez drzwi, przez co wszystkie oczy zwróciły się na mnie.

     Było tam czterech facetów i dwie kobiety. Dwaj niezwykle silni mężczyźni stali po obu stronach drzwi, natknęłam się wzrokiem na jednego z nich, których głupkowato się uśmiechał. Jeden z mojej lewej strony, gapił się na mnie przez chwilę, po czym jego przeraźliwy uśmiech zniknął. Miał krótko ścięte włosy, a jego oczy przypominały mi tęczówki Harry'ego, mimo, że ani trochę nie były tak piękne. Miał wymowne spojrzenie, które można było zinterpretować; Nie zadzieraj ze mną, jestem serio wkurwiony. 

    Kolejny mężczyzna był umięśniony, ale był o głowę niższy od innych, miał głęboko brązowe oczy, a włosy sięgające mu do ramion, były związane w kucyk.

    Jeden siedział na drewnianym krześle, gdzie nogi były zrobione z czegoś metalowego. Jego klatka wielokrotnie ostro rosła, po czym opadała. Rzucił głową w moją stronę, posyłając mi zimne spojrzenie.

     Liam, głos zapłakał w mojej głowie, ale nic nie powiedziałam. Zobaczyłam w jego stalowych oczach; siłę i determinację, ale coś mignęło w nich tuż przed pięścią, która walnęła w dół jego twarzy, uderzając w jego szczękę.

    – Nie! – krzyknęłam rzucając się do przodu.

     Mężczyzna, który go uderzył obrócił się groźnie wpatrując się w moje oczy. Wyprostował się, kiedy jeden z pilnujących drzwi chwycił mój nadgarstek, prawie łapiąc mi rękę. Krzyknęłam, obracając się ze złością, zaciskając pięści, po czym kopnęłam go w goleń. Mężczyzna wydał z siebie cichy jęk, ale zacisnął bardziej uścisk. Opuściłam wzrok w poszukiwaniu czegoś do ataku.

ciąg dalszy wkrótce…