Rozdzia 52 część ||

Cześć kochani! Po ogromie długiej przerwie! Bardzo się ciszę, że dobrymi komentarzami zmotywowaliście mnie, żebym wróciła. Dziękuję wam bardzo! I przepraszam za tą nieobecność. Dodam kolejna część rozdziału 52 chcę sprawdzić czy faktycznie tutaj ktoś jest i ktoś pamięta o tym fantastycznym opowiadaniu! Rozdział ma, aż 9 stron więc musiałam go rozbić na 3 części, już w kolejnej podam wam całość obiecuje! Mam nadzieję, że będziecie mnie wspierać, żebym już was nigdy nie zostawiła. KC FEST! <3

-

    Upadłam słysząc chrząkniecie Liama, kiedy nogi krzesła z poślizgiem opadły na zimną podłogę z niesamowitym trzaskiem.

     Wydałam z siebie bolesny jęk, przyciągając kolana. Mężczyzna ponownie podszedł ciągnąc mnie za kołnierz swetra. Uniósł rękę w powietrzu, odwróciłam się.

    – Wystarczy, – zawołał ktoś spokojnym głosem, po czym mężczyzna mnie puścił. Przywarłam zrozpaczona i z wielką ulgą do podłogi. Błądziłam ręką po mojej twarzy. Miejsce w które uderzył mnie ten człowiek pulsowało niczym bijące serce, – Żyje.

     Mężczyzna odsunął się, kiedy inny podszedł bliżej. Nie był ani wysoki, ani umięśniony; nawet Liam bez problemu mógłby go powalić. Rzeczywiście był chudy. Kości nienaturalnie wystawały, a jego oczy były bladoniebieskie. Głębokie blizny widniały od jego lewej brwi, do góry obojczyka, omijając szyję. Wyglądało to jakby było dźgnięte czymś śmiercionośnym jak maczeta.

    – Cóż, najwyższa pora żebyś się podniosła, – powiedział, krzyżując chude ręce na swojej klatce piersiowej, – Byłem tu przez jakiś czas, czekając. Mamy parę spraw do omówienia.

     Wciąż siedziała na podłodze, z rękoma przyciśniętymi do twarzy. Chłód bijący od ziemi był łagodzony przez moje ubrania, jednak dalej byłam zbyt przerażona, aby się podnieść. Liam usiadł trzy metry dalej, ręce miał założone do tyłu, a nogi przymocowane do krzesła. Nic nie powiedział, kiedy mężczyzna się zbliżył, tylko patrzył z nienawiścią w oczach.

    – Nic? – mówił bez żadnego wyrazu na twarzy, – Nie masz nic do powiedzenia?

     Rozejrzałam się wokół niego, szukając czegokolwiek zabójczego. Uniósł ręce z drwiącym spokojem, krzyżując ponownie ręce na piersi.

    – Nie martw się, – kontynuował spokojnym i chłodnym głosem, – Gdybym chciał cię zabić, zrobiłbym to wcześniej. Melissa?

     Jedna z dziewczyn wyszła z cienia, trzymając zapalonego papierosa między dwoma palcami. Rzuciła go na ziemię, po czym weszła na niego nonszalancko, miażdżąc go ciężkim butem.

     Lisa. Próbowałam to przełknąć, ale moje usta były zbyt suche. Chciałam uciec, przecież nie chciałam tutaj być. Jestem tu tylko dlatego, że wiedziałam, iż jeden z chłopaków był w niebezpieczeństwie. Paranoja, upór i pozorna odwaga mnie tutaj przyprowadziła. Byłam już z związku z mordercą - nie, że się o to troszczę - to nie był przymus. Przynajmniej teraz nie wahałam się nawet myśleć o śmierci.

    – Dlaczego nie masz poszanowania? Nie mogę wyjaśnić gówna w którym już tkwie, – Mężczyzna cofnął się w kierunku Liama, kiedy rudowłosa dziewczyna stanęła tuż nade mną.

    – Co t-ty robisz? – wykrztusiłam, kiedy jej ręka zacisnęła moje ramie, ciągnąc mnie. Stawiałam opór tylko przez chwilę, dopóki nie uświadomiła sobie, że pomaga mi wstać.

    – Poprosiliśmy, abyś przyszła tutaj, więc możemy załatwić kilka spraw, – powiedziała, ignorując moje pytanie. Lisa pochyliła się, unosząc brwi, – Chcesz wiedzieć czy co?  Wierze, że jesteś zmieszana.

    – Uh, – wzruszyłam na te słowa, – Okej?

     Uśmiechnęła się mocno, po czym wzmocniła uścisk. Zobaczyłam coś migotającego przy jej twarzy, chwilę przed rzuceniem mnie na ścianę. Uderzyłam szorstko głową o beton i upadłam na podłogę z krzykiem. Liam coś krzyknął, ale nie mogłam się skupić. Momentalnie w niewytłumaczalny sposób zaczął przed oczami wirować mi pokój, po czym dotknęłam tył głowy. Coś mokrego poczułam na mojej ręce. Kiedy spojrzałam na dłoń przed sobą, chociaż ciemność niszczyła krawędzie mojego wzroku, dostrzegłam kolor czerwony.

    – Powiedziałam wystarczy! – Liam wybuchnął, jego słabym głosem. Zamrugałam kilka razy, aż mój wzrok stał się lepszy. Ale ból nadal był odczuwalny na policzku, z tyłu mojej głowy i w sercu.

    – Ona poważnie nie wie, – Lisa zacisnęła usta, patrząc na mnie, jakbym była bezwartościową umierającą istotą, nie robiąc nic, żeby mi pomóc, – Czy kiedykolwiek słyszałaś o płatnym mordercy Evelyn?

    – Nienawidzę być ciężarem, ale trochę krwawię, – udało mi się wykrztusić, – Widzisz, właśnie ktoś popchnął mnie na tą pieprzoną ścianę.

     Metaliczny dreszcz utrzymał się w powietrzu przez chwilę, kiedy niebieskooka dziewczyna uniosła pistolet i wycelowała lufą tuż przed moją twarzą. Zamarłam, patrząc na nią.

    – Ah, ahh, ahhh, a co ja na to?  – chudy mężczyzna zawołał, niedbale oparty o ścianę z tylu krzesła Liama. Liam walczył zaciekle, wyrywając ręce.

    – Dlaczego w ogóle tutaj ją przynieśliśmy? – Melissa szepnęła zimnym, niskim głosem, – Po prostu najlepiej ich wszystkich zabić i zostawić - problem rozwiązany.

    – Wtedy nie będziemy w stanie znaleźć towaru, Sherlocku, – nagle odezwała się druga dziewczyna. Nie odzywała się słowem, aż do teraz, – Nie, ale dlaczego potrzebujemy dziewczyny?

    – Ej, Evelyn, jak długo Harry i jego koledzy cię szukali? – przypadkowo zapytał szczupły mężczyzna, po czym zmarszczył brwi.

    – Osiemnaście miesięcy i dwanaście dni -- skąd do cholery mam wiedzieć? – splunęłam, nie dbając o to czym ma lufę przy twarzy.

    – Najwyraźniej bardzo długo, czyż nie? – kontynuował, – Myślisz, że po prostu pozwoli jej odejść?

    – Cóż, mamy chłopaka, jako ostrzeżenie, – powiedział, wyciągając mały elegancki sztylet, po czym zaczął go obracać w palcach. Liam patrzył na niego dzikim wzrokiem, następnie spuścił głowę.

jeśli przeczytałaś/eś, zostaw komentarz :)

_____________________________________

Tęskniłam, cholernie tęskniłam! Wróciłam i już do końca poprowadzę te opowiadanie!

Po prostu czytasz = napisz swoje odczucia w komentarzu. 

Do tego chciałabym was zaprosić na moj kanał na YouTubie > kliknij i ZASUBSKRYBUJ!