Rozdzia 52 część |||

Tłumacze sobie i nagle error! własnie sie dowiedziałam że oryginał Redemption został usunięty, nigdzie nie umiem go znaleźć, mam nadzieje ze to jakis głupi żart ! umieram! ;((((((
Autorka napisała tylko " you'd delete your fanfic too if your friends found it ... sorry. "
Nie wiem jak wy, ale ja czuje się tak źle.. Opowiadanie które tłumaczyłam rok, fakt robiłam przerwy, ale tyle ile temu czasu poświęciłam ile dla mnie to znaczyło, zniknęło od tak. Kochałam to opowiadania i najbardziej boli mnie to, że nie do tłumaczyłam tej części kiedy Harry oświadcza się Evelyn. Miała być druga część, a teraz nie ma żadnej, nie ma nic. Mam w zanadrzu inne tłumaczenia, które lubię, ale te kochałam, te było najlepsze... Ah ciężko mi z tym :( Będzie mi brakować tego bloga, tego klimatu tutaj, was ! Jeju to nie moja wina, a czuje się źle, czuję że was zawiodłam, to straszne naprawdę co się stało. Może autorka wróci do tego, na pewno gdzieś ma to zapisane, mam taką nadzieję, a na ten czas muszę wam powiedzieć Do widzenia, kocham was! I zapraszam na inne blogi. Nie wierze, że to się stało, nie umiem. Dziękuję za tak ogromną aktywność tutaj i obecność.

- 
    – Taa, bo Harry Styles wyda dwa gówna, żeby ochronić jednego członka jego małego gangu, – warknął mężczyzna, – Zamknij mordę.

     Nagle realizacja zderzyła się z moimi myślami. Oni mówili o ich planie i o każdej innej rzeczy, przy mnie. Nie przejmowali się. Dlaczego?

     Nie wyjdę stąd żywa. Bo oni mnie zabiją.

     Moje serce przyśpieszyło, zaczęłam się martwić, że dostanę kolejny atak paniki, ale zmusiłam się do opanowanie emocji, jak jakiś zawodowiec.

     Dziewczyna patrzyła wyzywająco na chudego mężczyznę, po czym powoli mrugnęła. Wyprostowała się od ściany, umieszczając końcówkę noża na ramieniu Liama. Zesztywnieliśmy w tym samym czasie, kiedy delikatnie obracała i kręciła ostrzem, upewniając się, że nie uszkodzi skóry.

     Potem przeniosła sztylet pod prawy obojczyk Liama, ściskając rękojeść w ciasną pięść. Odwrócił wzrok patrząc na mnie. Był właściwy, a jego usta mówiły nie patrz. 

    – To jest beznadziejny plan! – powiedziała powoli, wbijając nóż w ramię Liama.

    – Nie! – krzyknęłam, moja głowa zaczęła pulsować -- zignorowałam to, cofając się. Zarysy na twarzy Melissy opadły ze złości, po czym walnęła bokiem pistoletu moją twarzy. Cios był dwukrotnie bolesny, łzy napełniły moje oczy. Wiedziałam, że nie powinnam im pokazywać mojej słabej strony. Prawdopodobnie chcieli. Nic nie mogłam na to poradzić -- łzy spływały po moim policzku, jednak chciałam im pokazać że ponownie próbuje się podnieść. W ułamku sekundy, usłyszałam jej chrząknięcie zanim jej noga spotkała się z moją twarzą po raz kolejny, przysparzając mi jeszcze większego siniaka. Zaczęłam biadolić, skręcając się z bólu na podłodze.

     Nie patrz w górę,  mówił mój wewnętrzny głos. Ale odrzuciłam go. Nie mogłam się powstrzymać. Mój wzrok skoncentrował się na Liamie. Jego otwarte usta z grymasem, nie umiejące krzyczeć. Miał zaciśnięte oczy i zęby.

     Gwałtownie płakałam, czując rosnący gniew w moich żyłach.

    – Cóż, to nie było potrzebne, – chudy mężczyzna wymamrotał z irytacją. Druga dziewczyna wyszarpała nóż z ramienia Liama wbijając go w drugie, wtedy usłyszałam jego krzyk.

     Zamknęłam oczy, kiedy pojawiła się krew.

     W ogóle, nie byłam blisko Liama. Ale widząc go dźgniętego nożem-- widząc kogokolwiek- w sposób oczywisty tak reaguję.

     Moje ciało drży przeraźliwie mocno, że nie mogę go opanować. A twarz boli mnie tak bardzo, że nie mogę tego ignorować.

     Mężczyzna dalej patrzył na to wszystko niewzruszenie, przyglądając się mnie tymi samymi zimnymi oczami. Chciałam wstać i przyłożyć mu w twarz, ale przeszywał mnie zbyt silny ból. Kiedy obraz wchodzącego w ramie Liama noża pojawiał się w moich myślach, poczułam siłę w moich rękach, czołgając się do przodu.

    – Myślisz, że teraz będzie słuchać co do niej mówimy? – zapytał chudy mężczyzna, a ja dostrzegłam Melisse, które wzruszyła ramionami.

    – Pierdol ją, w każdym razie nie potrzebujmy jej – prychnęłam, ocierając usta wierzchem dłoni.

    – Chyba będę musiał zacząć wszystko od nowa, – westchnął, – Evelyn, dlaczego nie usiądziesz, kiedy możemy porozmawiać?

     Pochyliłam głowę, starając się kontrolować oddech.

    – Przejdźmy do rzeczy, bo to nie jest grupa zabójców którzy się dobrze bawią, – uklęknął z trzaskiem, patrząc na mnie.

     Patrzyłam w jego oczy z wyrazem, który oznaczał, że nie powiem ani słowa, po czym mężczyzna się odwrócił, stuknął palcami, po czym ktoś złapał moje ramiona, ciągnąc mnie na kolanach.