Rozdział 06.

     ‘’Ona jest wredna, ale muszę to pokochać’’

Promienie słoneczne były niewiarygodnie irytujące, przebijając się przez okno i snując się po moim ciele. Westchnęłam we frustracji i zanurzyłam głowę głębiej w puszystej poduszce. Jednakże poranne słońce nie było powodem  mojego przebudzenia.

Przytłumiony, przerażający dźwięk rozbrzmiewał echem w pomieszczeniu, w którym się znajdowałam. Ciche, łagodne odgłosy fortepianu - dzwonek. Poczułam, że łózko pode mną zostało wprawione w ruch poprzez delikatne przesunięcie, gdy ktoś obok mnie poruszył się. Jego ramie oplatało moją talię, wzmacniając uścisk w pełni przepełniony presją i natarczywością, zanim nie jęknął głośno i wyślizgnął się z łóżka.

Usłyszałam przyciśnięcie klawisza, gdy Harry chwycił telefon z górnej półki przy łóżku, chrząkając.

– Halo? – Jego głos brzmiał obco, chrapliwie i surowo. W domu było tak cicho, a osoba po drugiej stronie telefonu mówiła głośno, więc doskonale ją słyszałam.

– Nie mów mi, że spałeś. – Od razu rozpoznałam głos porywacza Eleanor, skuliłam się w sobie. Zapłaci za to. – Nie idziemy do starych ruin? Jeśli wiesz co mam na myśli.

Ruiny? O czym on do cholery mówi?

Trwała cisza, gdy obserwowałam, jak Harry naciska końcówkami palców w oczodoły. I wtedy usłyszałam złośliwy chichot drugiego mężczyzny. – Och.– Praktycznie mogłam zobaczyć, że mówi to z uśmieszkiem na twarzy. – Mówiłem ci, byś nie pił zbyt dużo.

Harry prychnął. – To było zioło, stary. – Westchnął głęboko, patrząc tak, jakby chciał tylko wrócić do łóżka. 

– Nie pieprz, prosiłeś o to. Dosłownie... prosiłeś o Marychę. 

Harry odkaszlnął. – Nie ważne. Louis, muszę iść? Drugi mężczyzna nie odpowiedział od razu.

– Cóż, Marcus mówił, że musimy zapłacić mu do jutra, jeśli chcemy zatrzymać kokainę. Nie możemy znaleźć tego pieprzonego faceta w tym przegranym mieście; równie dobrze możemy zrobić tak jak mówi.

 – Albo... – Harry zamilknął, śmiejąc się pod nosem, a ja poczułam zimną pięść zaciskającą się w żołądku. 

Chłopak po drugiej stronie telefonu milczał chwilę, nim odpowiedział: – On ma gang, Harry. Mam szczerą nadzieję, że żartujesz.

Albo moglibyśmy go porostu zabić. 

– Oczywiście, gnojku. – Parsknął śmiechem. – Jesteś taki kontaktowny. Przyjdziesz czy nie? Naprawdę potrzebuję twojej pomocy – poczułam przesuwające się ciało Harry'ego, po czym na mnie spojrzał.

            – Um – wychrypiał. - Tak, daj mi dziesięć minut. 

         Rozłączył się, pozostawiając samotną, przestraszoną dziewczynę obok niego. – Wiem, że nie śpisz. – stwierdził spokojnie, a ja niemal niewybuchem śmiechem.

            – Dobrze – rzuciłam. – A teraz zamknij się i daj mi spać – zebrałam w sobie całą siłę woli, by wydusić to z siebie. Skuliłam się na łóżku, zasłaniając twarz, przygotowywałam się do czegoś...okrutnego.

  Kiedy czekałam na jakiś paskudny komentarz, albo przerażający wrzask, Harry tylko się roześmiał. – Zwariowałaś? – powiedział, po czym westchnął. Czy on kiedykolwiek przestanie mówić? 

            – Zamknij się. – Moje serce przyśpieszyło, ale nic mnie to nie obchodziło. Do tej pory, Harry na pewno myślał, że jestem niewinna i słaba, ale mogę pokazać mu się jako ostra, wyrafinowana suka. Nie chcę, żeby myślał, że się boję...chociaż byłam dosłownie przerażona.

              – Wydajesz się zadziorna, kiedy do Ciebie mówię – stwierdził, a ja zacisnęłam place na poduszczę.

              – Czy to dobrze? – Sarkazm wypełnił mój szorstki głos, jednak Harry zdawał się go nie zauważyć.

           – Zdecydowanie to pociągające – mrugnął, uśmiechając się do mnie, na co ja przewróciłam oczami. – Aha, kochanie. – Harry mówił tak, żebym poczuła się zrelaksowana. – Powinnaś zacząć się szykować, idziemy na randkę.

             – Uśmiechnęłam się gorzko. – W porządku. Co będziemy robić? Obrabowywać ludzi? – chłopak uniósł brwi, unosząc swoje oba kąciki, aż moje usta stały się suche.

~*~

– Przestań! – płakałam, desperacko usiłując wyswobodzić się z jego uścisku. Był silniejszy i sprytniejszy ode mnie, więc nie wiedziałam nawet po co się trudzę.  – Chcę zostać w domu! – więc zdołałam znaleźć sposób na ucieczkę, 

Drzwi były zamknięte od zewnątrz – co oznaczało, że mój pomysł był raczej głupi – więc byłam uwięziona na tyłach Vana. Uderzyłam pięścią tak mocno, jak tylko mogłam, czując trzask moich kości. Krzyknęłam,  nawiązując  kontakt z szybą samochodu, ale to nie dlatego. Harry wrócił, po czym otworzył drzwi zanim się wczołgał. 

– To, albo przywiązanie do łóżka – powiedział, po czym łapczywie wprowadził silnik samochodu do chodu...Myślałam, że zobaczyłam jego uśmieszek, po wtóre "albo pójdziesz ze mną" . Samochód zaczął jechać, w dół ciemnej drogi. Była prawdopodobnie około godziny dwudziestej. 

Krzyknęłam do niego z tyłu pojazdu - Wolałabym umrzeć, niż być z Tobą!

Samochód wpadł w poślizg, po czym się zatrzymał. Harry odwrócił się, by na mnie spojrzeć. – Zamknij ryj, chyba że chcesz tego żałować? - warknął, a ja prychnęłam głośno. 

– Nie! - krzyknęłam, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Po prostu zostaw mnie w domu! Nie, pozwól mi wrócić! 

Zignorował moje błaganie i zaczął jechać z zaciśniętą szczęką. Zaczęłam szlochać, uderzając w bok samochodu. – Wypuść mnie! Wypuść mnie! Pozwól mi!

– Zamknij się – warknął i wzdrygnął się. – Po prostu siedź cicho, bo jak nie przysięgam na głowę matki, że znowu cię zwiążę. – zaczęłam cicho płakać. Dobrze, że nie było tego słychać. Pozwoliłam łzą, zmoczyć tkaninę, opierając głową o samochód. 

Samochód pędził w dół skalistych ramp. Harry ignorował moje błagania, aby zwolnił. – Nienawidzę Cię – jęknęłam, obracając się w bagażniku. – Ergh! Jesteś taki podły. 

Usłyszałam jego cichy chichot – Ja też Cię kocham.

Palant.

~*~

Harry zatrzasnął drzwiczki samochodu, następnie kierując się w stronę faceta, który niegdyś przetrzymywał w ramionach moją najlepszą przyjaciółkę, wraz z blondwłosym chłopakiem i innym brunetem. Przypomniałam sobie, że nazywał się Liam; ich imiona słyszałam wcześniej wiele razy, ale  nie mogłam przypomnieć sobie, jak nazywał się niebieskooki chłopak. Zaczynało się na ‘’n’’.

Nick? Taaak, to był Nick.

Słyszałam czterech chłopaków, rozmawiających przez otwarte okno w drzwiczkach Harry`ego.

– ...co tak długo? – Liam spytał Harry`ego ze złością. – Jest pierwsza trzydzieści!

Harry uśmiechnął się bez entuzjazmu.

– Rozliczaliśmy się z nią. – Oddech uwiązł mi w gardle, gdy wszyscy spojrzeli na mnie. Moje usta zazwyczaj byłyby szeroko otwarte, kiedy Harry skończył mnie wiązać. Nie umiałam powstrzymać płaczu. Jednak on to zrobił. Ponownie. "Przepraszam"

– Dobrze, masz maskę? – Jeden z blondynów miał niewyraźny akcent. 

Harry wzruszył ramionami. – Może mam jedną w tylnej części samochodu. – Zdałam sobię sprawę, że wszyscy byli nasyceni tłuszczem; ich skórę sączyła czarna ciecz, na której czasami pojawiały się kolory. Większość z nich była ubrana nudnie i mrocznie, podobnie  jak  ich cechy charakteru. Kiedy założyli czarne maski, dreszcz przeszedł mi po plecach. O mój Boże, oni będą kogoś okradać.

Laluś Eleanor wlepił we mnie wzrok, po czym się uśmiechnął. – Dlaczego ją tutaj przywiozłeś ? 

Harry odwrócił się do Niall'a i powiedział. – Nie mogłem zostawić kogoś takiego jak ona w domu. Chciałbym zabrać się za nią czy coś.

Blond chłopak się zaśmiał. – Jesteś gotowy ją znosić – Harry się uśmiechał. 

– Niall - westchnął. – Zamknij się. 

Chłopak zignorował go i ruszył. – Czy ona się Ciebie nie boi? – Harry uniósł brew, a Niall kontynuował. – Czy ona wie, kim jesteś? 

Oboje spojrzeli na mnie, a niebieskooki chłopak musiał zauważyć strach w moich oczach. Wiedziałam, kim byli. Łza spłynęła po moim policzku, po czym zacisnęłam moją pięść, kiedy zobaczyłam kierującego się do mnie Harry'ego. 

Bagażnik został odblokowany, a ja mogłabym uciec, gdyby nie byłoby tak wielu chłopców; Może byłabym wstanie wyprzedzić Harry'ego , poza tym miałam związane ręce, a nie nogi. 

Skuliłam się, nie mogłam oswoić się z lękiem, który we mnie wybuchł. Nie mogę dłużej udawać, że nie boję się tego człowieka. Był zbyt przeradzający i niebezpieczny. 

 A ja byłam jego. 

Harry uśmiechnął się do mnie chłodno, zanim obwiązał taśmą moje usta. Szybko się odsunęłam, przychylając głowę w drugą stronę. Usłyszałam chichot przed poczuciem promieniującego ciepła z ciała Harry'ego, który sygnalizował mi, że był blisko, zbyt blisko; jego oddech sączył się nad moją klatką piersiową, aż moje policzka stały się różowe. 

 – Dlaczego tutaj jestem? – odetchnęłam powoli, patrząc w górę, aby zobaczyć twarz Harry'ego, która wpatrywała się w moje oczy. 

Pociągnął kącik swoich pulchnych warg. – Nie mogę ci zaufać na tyle, żeby zostawiać cię samą w domu – przyznał. – Wolałbym, abyś była ze mną, żebyś zobaczyła jakim typem kryminalisty jestem.

Spojrzałam na niego. – Pewnego dnia cię złapią – chłopak uniósł drwiąco brew, po czym obrócił głowę w bok.

– Och? – spięłam się. – Co sprawia, że myślisz, że ci grubi policjanci w twojej okolicy, faktycznie mnie znajdą, nie mówiąc już o złapaniu ? – Przybliżał się z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem, czołgałam się tak długo, dopóki nie znalazłam się w kącie. Jego wielka dłoń dotknęła mojej twarzy, a swoje długie place wplótł w moje włosy, kierując je w dół szyi. 

– Ty – powiedział swoim cichym, niebezpiecznym głosem, czyniąc go jeszcze bardziej śmiercionośnym. – będziesz dzisiaj dobrą dziewczynką. 

Zacisnęłam szczękę od wydobycia wrzasku. "Co sprawia, że myślisz coś takiego?" Słowa wyszły z moich ust, zanim to zauważyłam. Uderzyłabym szybo dłonią, zakrywając usta, gdyby nie były związane. Nie rozumiem, skąd wychodzi ta pewność siebie, tak nagle. Widziałam reakcje Harry'ego - zaciśnięta szczęka, ciemne oczy dały mu zarozumiałość, dumę i przerażenie jednocześnie. 

– Wiesz, kim jestem? – zmrużył oczy. – Wiesz, co jestem w stanie zrobić, prawda? – Kiedy nie odpowiedziałam, jego ręka spoczęła na moim kolanie, które nagle zesztywniało, następnie wbił lekko paznokcie w moją skórę, co sprawiło, że cicho zaskomlałam. Po chwili przejechał swoją dużą dłonią, po moim udzie, powoli pozbywając się mojej sukienki, po czym musnął ustami skrawek mojej szyi. – Prawda?

Posłusznie skinęłam głową, na co on się odsunął. Chwycił czarną czapkę z trzema otworami z przodu. – Dobra dziewczynka – szepnął, składając pocałunek na moim policzku, przed zamknięciem samochodu. 

Gapiłam się na niego. – Ej! – Harry odwrócił się, po czym się uśmiechnął. Dwa dołeczki, pojawiły się w jego policzkach. – C-Co mam teraz zrobić? – zapytałam, kiedy się nade mną pochylił. – Masz zamiar, mnie tutaj zostawić? 

Harry uśmiechnął się. – Jeśli chcesz mi pomóc obrabować bank z pieniędzmi, zapraszam do nas – wskazał Liam'a i dwóch innych chłopaków czekających, poza domem. Musi to być jeden z chłopaków. Było to w środku złotego pola maleńkiej, zniszczonej pszenicy. Kilka starych domów, stojących obok siebie, prowadzące do starego parku, który miał zardzewiałą huśtawkę, zjeżdżalnie zapełnioną graffiti, gdzie kilka sztabek, brakuje by wejść po drabince. 

Pokręciłam głową, a on powiedział. –Wtedy będę musiał przywiązać Cię do siedzenia pasażera – posłał mi ciemne, mroczne spojrzenie, wiedziałam, że nie kłamie. 

– Co, jeśli ja... nie chcę zostać przywiązana do siedzenia pasażera, od najbardziej niebezpiecznego kryminalisty w świecie samochodów, podczas gdy on rabuje bank? 

Harry prychnął. – Masz wybór, idziesz ze mną albo zginiesz –przełknęłam gulę w gardle.

– Ty nie... – Taka była moja myśl; Harry chyba mnie nie zabije. 

Prawdopodobnie. 

Nie mogłam sobie pomóc, mówiąc to głośno. Nie, Harry mnie nie zabije. Jestem jego bratnią duszą. On... on nie może mnie zranić. 

– Hm? – Harry szybko chwycił moje kostki, a ja zaczęłam głośno oddychać. Bawił się moją taśmą, wpijając we mnie wzrok. Przyciągnął mnie do siebie, kiedy uklęknął przed samochodem; uniósł mnie, kładąc mnie na jego nogach, a wtedy nasze biodra się dotknęły. Poczułam ciepło, pojawiające się na mojej twarzy. Zauważyłam, że on nie patrzy bezpośrednio na mnie, ale na moje drżące usta. Ukazał swoją przewagę wzrostową, wisząc nade mną, strosząc lekko klatkę piersiową, wyglądało to strasznie. 

Nie bałam się. On nie będzie chciał mnie skrzywdzić. 

– Czy Ty... boisz się mnie, Evelyn? – szepnął Harry, patrząc się na mnie. 

Przygryzłam wargę, mówiąc. – Nie.

Uśmiechnął się ironicznie, wiedziałam, że dostrzegł moje kłamstwo. Odetchnął głęboko, opuszczając wzrok. Wczołgał się ponownie do samochodu, ale tym razem ściągnął maskę i rzucił ją na bok. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że miał bliznę nad lewą brwią.

Duża ręka chwyciła moje biodra, po czym znalazłam się między jego nogami. Nasze klatki piersiowe się stykały, wcisnęłam obie ręce do jego piersi, aby powstrzymać go od dalszych zbliżeń.   

– Boisz się mnie, Evelyn? – powtórzył, przysięgam, że przez moment zgubiłam się w jego oczach.

Powoli skinęłam głową. – Tak. – Mój głos był przemyślany, aż zaskoczył nas oboje. –  Tak, boję się Ciebie – pochyliłam się, aby nasze twarze dzielił cal. – Oczekujesz ode mnie, abym ci powiedziała, że jest cudownie obok ciebie czy jak? 

Harry uniósł brew z rozbawieniem. – Wiesz –  zaczął. –  Myślę, że będę musiał związać cię ponownie –  powoli wstał i odsunął się ode mnie, jak tylko pokręciłam głową. 

– Albo... – uśmiechnął się, a jego oczy pociemniały w namiętności. – Możesz poczekać do wieczora. – Mój oddech utknął w gardle, gdy mrugnął i chwycił maskę oraz grubą ilość liny. 

→ ∞ ←

Cześć kochani! Na wstępie chcemy/chcę przeprosić was, za sporą nieobecność, ale pojawiły się małe komplikacje, rozdział został dodany na szybko, a Transe odeszła i zostałam sama. Mam nadzieję, że będę się wyrabiać z dodawaniem rozdziałów, i że was nie zawiodę. Jak wrażenia po tym rozdziale, omg ja jestem w szoku, ciekawe co będzie dalej :D Piszcie w komentarzach wasze odczucia i opinie.

- Szanella <3

Do tego chce was zaprosić na nowe ff o Harry'm: Intangible

Jeśli chcesz być informowana/y o rozdziałach

wpisz się do zakładki 'Informowani' >>> KLIK