Rozdział 07.

     Leżałam związana na miejscu pasażera w niewygodnej pozycji przez co bolał mnie kark.

     Zasnęłam tak, nawet nie wiem na ile, ale przez minutę myślałam, że wszystko było snem –koszmarem. Od urodzin Finn'a do przynależności do Harry'ego. Obudziłam się tak szczęśliwa, że myślałam, że wybuchnę.

     To wszystko było snem, Evelyn. Jesteś już bezpieczna.

     Gdy nagle dźwięk policyjnych syren wyrwał mnie z zamyślenia.

     Harry i reszta nie wrócili sami. Około sześciu ochroniarzy biegło za nimi z pistoletami wymierzonymi w ich kierunku. Chłopcy szli wstecz, patrząc na bank z wymierzonymi rewolwerami w stronę ochroniarzy. Wszędzie było słychać strzały, które za każdym razem powodowały, że się wzdrygałam.

     Liam wskoczył przez otwarte drzwi i wsunął kluczyki do stacyjki, na co auto zawarczało. – Wsiadajcie! – krzyknął do reszty. W pewnym momencie dostrzegłam jak trzyma za spust, a następnie kula trafiła prosto w czoło jakiegoś mężczyzny. Zesztywniałam, gdy inny potężny koleś wykręcił nadgarstek Niall'a; chłopak strzelił raz i w następnej sekundzie mężczyzna leżał na ziemi, a na jego koszulce pojawiła się wielka plama krwi.

   

     Mały zachłanny pulchny policjant ukrył się za samochodem, w którym siedziałam. Jego wypełnione bólem oczy napotkały moje; związaną nastolatkę. Wyglądał na zaskoczonego, jednak zwrócił wzrok z powrotem na chłopaków, a ja patrzyłam z okna, jak trzyma pistolet przy plecach porywacza Eleanor. Niebieskooki chłopak wykręcił się, złapał ramię policjanta. Mężczyzna krzyknął i próbował postrzelić Louis'a. –  po tym jak Harry mówił do niego przez telefon, myślę, że tak się nazywa – ten jednak wykręcił policjantowi ramię. Broń mężczyzny wystrzeliła raz, a następnie Louis targnął się, dostając kulą w ramię.

     Westchnęłam, gdy Liam podjechał w stronę Niall'a i Zayn'a. Wskoczyli do środka i zamknęli drzwi, gdy kule zaatakowały samochód, słyszałam tylko metaliczne brzęczenie. Krzyknęłam głośno, po czym Liam odjechał.

     Harry i Louis wsiedli do samochodu za nami, podsumowuję, że było to auto Louis'a, i zaczęli jechać za nami. Biały pojazd błysnął czerwonym i niebieskim światłem, natychmiast po tym jak denerwująca syrena banku, znowu zaczęła dzwonić.

     Spróbowałam rozwiązać dłonie, jednak lina uparcie nie chciała mnie wyzwolić. Zaczęłam cicho płakać i uderzać głową w siedzenie samochodu.

     Niall rozchylił szyberdach i wysunął się na zewnątrz z pistoletem w dłoni. Strzelił parę razy i wrócił na siedzenie, gdy nad głową przeleciało mu stado kul.

     Chłopak przeładował broń i szybko wrócił na wcześniejsze miejsce. Odwróciłam się, gdy pojazd policyjny zawirował i skręcił, tuż przed tym jak wjechał w mały market.

     Liam dodał gazu i zasuwał drogą ponad 150 km/h. Liczby te powoli rosły, gdy samochód ciągle przyspieszał.

     Serce waliło mi tak mocno, że myślałam, że zaraz dostanę zawału. Nagle poczułam się źle. Powietrze wydawało się strasznie gęste, oddychanie sprawiało mi trudność – nie mogłam oddychać. Moje gardło związało się, przełknęłam parę razy ślinę.

     Ciężko wzdychałam, próbując oddychać, złapałam brzeg siedzenia kierowcy starając się złapać powietrze. Próbowałam kaszlnąć, ale nie umiałam, czułam jakbym miała coś w gardle. Wyglądało to tak, jakby w samochodzie Harry'ego nie było tlenu.

     Moja głowa powoli stawała się lekka, zacisnęłam mocno powieki.

    – Evelyn? – Liam spojrzał na mnie przez ułamek sekundy, później skierował wzrok na ulicę. – Halo, wszystko w porządku? – prowadząc jedną ręką, drugą położył mi na ramieniu, głaszcząc uspokajająco. W innym wypadku zaczęłabym świrować, jednak teraz nie umiałabym się nawet obronić.

     Łzy leciały po moim czerwonym policzku. Nie mogłam oddychać, nie mogłam się poruszyć, nie mogłam mówić. Starałam się.

     Łapałam powietrze, starając się uspokoić. – Evelyn! Co się dzieje? – pytał Liam, nieznacznie zwalniając jazdę.

    – Atak paniki! – wykrztusiłam z siebie, kiedy moje całe ciało się trzęsło. Od ściskania siedzenia, bolały mnie już palce, ale nie obchodziło mnie to w tym momencie.

     Niall i Zayn dalej strzelali do dwóch innych samochodów policyjnych, gdy Liam próbował mnie uspokoić. – Co? – zapytał, marszcząc brwi. Westchnął, gdy mu nie odpowiedział i wziął rękę z mojego ramienia. Chłopak przybrał ostry zakręt i wjechał między budynki, jadąc skrótem. Skręcił jeszcze raz, a po chwili zgubiliśmy policjantów. Niall i Zayn przygotowali swoje pistolety, na wypadek, gdyby ktoś przyjechał.

    – Na Boga, Liam! – krzyknął Zayn, przejmując mnie – Ma atak paniki! – Liam mamrotał coś pod nosem, następnie odpiął pas samochodowy. – Niall, podaj mi tę torbę z tyłu – powiedział Liam, po czym blondyn podał mu brązową, papierową torbę.

     Liam przyłożył ją do moich ust i powiedział, że mam oddychać. – Wdech, wydech – uspokajał łagodnie. Zayn trzymał w dłoni nóż i użył go, aby przeciąć linę, którą związali mi ręce. Złapałam torbę i przyłożyłam znowu do ust. Klatka piersiowa zaczęła mi falować, gdy desperacko próbowałam złapać odrobinę powietrza.

     Moje trudności z oddychaniem skończyły się.

     Położyłam torbę na kolanach i opadłam na siedzenie. Całe moje ciało było słabe, czułam zdrętwienie. Nie mogłam się nawet naprężyć, aby oddychać.

     Wzdychając ostatni raz, odwróciłam się do Liam'a i zarzuciłam mu ręce na kark. Nie spodziewał się tego, ale wyszarpnął się. Po kilku sekundach, klepnął mnie lekko w plecy.

     Chwila. Co ja do diabła robię?

     Cofnęłam się i skrzyżowałam ręce. – Ummm... dziękuję – powiedziałam do wszystkich, jednak unikałam spojrzenia w ich czarujące oczy. Złapałam Liam'a na głupawym uśmieszku, później odpalił ponownie silnik.

     Przed odjechaniem, usłyszeliśmy natarczywy odgłos i straszną ciszę za nim. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy i bliższy; syrena.

     Zayn jęknął, natomiast Niall podniósł rękę. W dłoni ostrożnie trzymał zielony, okrągły obiekt z metalowym pierścieniem na górze. Zayn przeklął cicho, Liam poruszył się niespokojnie. Zacisnęłam szczękę, gdy zdałam sobie sprawę z tego, czym był dany obiekt.

    Niall otworzył górne okno i spojrzał w górę, jego oczy skanowały perymetry. Krystalicznie niebieskie oczy rozszerzyły się, a on sam opadł na siedzenie samochodu, tuż przed tym, jak ktoś wystrzelił z broni.

    – Okay – wydyszał – Mamy jedną jedyną szansę – po tym wysunął się do góry, pociągając pierścień granatu. Z wielką siłą wyrzucił przedmiot w stronę oficerów.

    – JEDŹ! – wykrzyknął Zayn, a Liam wcisnął pedał gazu. Wychyliłam się z siedzenia, jednak Liam złapał mnie za kark i przytrzymał, jak gdyby chciał powiedzieć Nie patrz.

    – Uwaga! – Ostre światło przeniknęło przez moje zaciśnięte powieki, z twarzą w dłoniach. To był straszny i zabójczy dźwięk. Wstrząsnęło ziemią, nawet samochód się zachwiał. Krzyki policjantów były niczym w porównaniu do tego małego obiektu, który narobił tylu szkód.

    – Co z resztą? – wydyszał Zayn, gdy Liam wyjechał ze ślepej uliczki. – Wiedzą, gdzie mieszka Harry – przełknął ślinę – Jechali inną drogą, żeby nie być w zasięgu granatu.

_____

    – To byłeś ty?

    – Tak, było zbyt dużo policjantów, więc Niall użył ostatniej bomby.

     Chłopcy siedzieli w salonie i rozmawiali na temat tego, ile pieniędzy ukradli i innych takich. Harry pomagał Liam'owi opatrzyć ranę Louis'a, ale nawet nie miałam szansy zobaczyć kuli, w jego skórze, bo Harry delikatnie wepchnął mnie do pokoju. Dzięki Bogu, nie związał mnie, ale zamknął drzwi i przypomniał mi o tym, że jego zasady dalej są aktualne.

    – Marcus będzie tu jutro – słyszałam mówiącego Zayn'a. – Twierdzi, że wisimy mu dwa tysiące, bo zapomnieliśmy zapłacić mu ostatnim razem, gdy sprzedawał narkotyki – Zayn zatrzymał się na chwilę i westchnął – Alfie też przychodzi, żeby sprzedać nam więcej broni i trochę amunicji.

Słyszałam jak Liam przełyka ślinę – Taa, przypomnijcie mi, jak dużo ukradliśmy?

    – 8 500 coś koło tego – Niall potwierdził.

    – Cholera. No w każdym razie, mamy wystarczająco.

     Jakoś dwie godziny później chłopcy poszli do domu, słońce zaszło, a ja znowu znalazłam się z Harry'm sam na sam.

     Drzwi się otworzyły, po czym Harry wślizgnął się do środka. – Dobrze się czujesz?

     Nie. – Tak. – mój głos był zachrypły, nieznajomy, aż przełknęłam ślinę. Harry wpatrywał się we mnie, tak jakby chciał czytać w moich myślach. Załapał moje kłamstwo.

     Westchnął przez nos. – Chcesz wziąć prysznic? – zasugerował spokojnie, wzruszyłam ramionami, czułam się niekomfortowo. – To cię uspokoi, kochanie.

    – Nie mów tak do mnie – ostrzegłam, następnie powoli wstawałam. Jednak nie udało mi się to,  bo z powrotem upadłam na łóżko, jęcząc. Harry zaśmiał się, widząc jak próbuję zrobić to jeszcze raz. Jestem teraz taka słaba, że nie potrafię nawet wstać, do cholery!

    – Chodź tu – uśmiechnął się i objął mnie w talii. Jęknęłam cicho, próbując odepchnąć go, jednak byłam odrętwiała i ręka spadła mi bezwładnie wzdłuż ciała. – Nie walcz ze mną – powiedział, a ja posłuchałam.

     Zaniósł mnie do ogromnej łazienki. Wszystko było białe i zadziwiająco czyste. – Jesteś pewna –powiedział, a ja spojrzałam na niego niepewnie – Mogę wejść z tobą i ci pomóc.

     Rzuciłam w niego wymuszonym uśmieszkiem – Dobrze – zachichotał – poważnie, ledwo stoisz, jesteś pewna, że potrafisz wziąć kąpiel?

     Pokręciłam głową – W porządku.

     Pokiwał głową. Trzymaj dystans. Może cię zgwałcić, zabić, albo coś w tym stylu.

     Na samą myśl o tym, prawie upadłam na podłogę. Prawdopodobnie miał nóż w kieszeni. Powinnam być bardziej ostrożna.

     Powoli i ostrożnie, Harry puścił mnie, a ja stałam o własnych siłach. – Co ci się stało? – zapytał arogancko.

    – Przepraszam?

    – Czemu tak nagle jesteś taka słaba? – zapytał, na co ja westchnęłam i odwróciłam wzrok. – Po prostu miałam atak paniki w samochodzie.

    – Cholera – przeklął, podniósł mój podbródek, aby spojrzeć mi w oczy. – Wszystko w porządku? Potrzebujesz lekarstw? Nie musisz brać prysznica, możesz odpocząć –mrugnęłam, zdziwiła mnie jego nagła zmiana humoru. – Cholera, nie mogę pozwolić, aby to się znowu stało! Zemdlałaś? Czy Liam ci pomógł? Jesteś pewna że jeste...

    – Cicho! – umilkł, wpatrując się we mnie. Myślałam, że coś odkrzyknie, jednak on wziął mnie w swe silne ramiona. – Dzięki Bogu, że wszystko w porządku – wyszeptał do mojej szyi. Stałam sparaliżowana, niezdolna do ruchu.

     Odsunął się, ale poczułam jak trzęsą mi się kolana i powoli osuwam się na ziemię. Nie zdążyłam upaść, bo Harry’emu udało się mnie złapać. Zaczął wypytywać, czy jestem pewna, ale uciszyłam go.

    – Tak.

     Pokiwał głową i odrzekł – Krzycz głośno, jeśli będziesz mnie potrzebowała – wyszedł z łazienki. Wypuściłam powietrze, które trzymałam i przeczesałam moje tłuste włosy.

     Odpięłam sukienkę, którą nosiłam od imprezy i ostrożnie rozsunęłam zasłonę prysznica.

     Muszę zamknąć drzwi.

     Ruszyłam ku drzwiom szukając jakiegoś zamknięcia.

     Nic.

     Próbowałam przekręcić gałkę, jednak nie ruszała się, a drzwi nawet nie drgnęły. Okej, więc można je zamknąć z zewnątrz, ale nie z wewnątrz?

     Właśnie kiedy zaczynałam myśleć, że nie jesteś kutasem, ty musisz zamykać mi drzwi, Harry.

     Wzdychając, weszłam pod prysznic ściągając sukienkę. Stałam przez kilka minut, nic nie robiąc, po prostu stojąc i pozwalając ciepłej wodzie uspokoić moje mięśnie, a po chwili usłyszałam pukanie, był to Harry. 

    – Zostawiłem dla ciebie ręcznik – powiedział, a wtedy usłyszałam, jak coś kładzie obok umywalki. Podejrzanie odchyliłam zasłonę i wytknęłam głowę, ujrzałam przebranego Harry'ego. Pokiwałam głową, a on wyszedł.

     Używając szybko jakiegoś męskiego szamponu, który znalazłam na półce, spłukałam ciało i wyszłam spod prysznica.

    – Harry? – wymamrotałam, idąc przez korytarze. Otworzyłam drzwi do pokoju, w którym spałam poprzedniej nocy, był tam Harry, szukał jakichś ubrań dla mnie.

     Obrócił się i spojrzał na mnie. Jego zielone oczy wydawały się ciemnieć, gdy tak patrzył na widok przed nim; drobną dziewczynę owiniętą w ręcznik, która trzymała go z całych sił, aby on nie spadł. W każdym razie, cokolwiek o mnie myślał, starał się za wszelką cenę to ukryć. Próbował się nie patrzeć poniżej mojej szyi, jednak… Nie udało mu się to.

Punkt widzenia Harry'ego.

     Podczas moich pierwszych lat kryminalnego życia, nigdy tak naprawdę o niczym nie marzyłem, tylko o dziewczynie, która byłaby moja.

     Bycie Harry'm Styles'em znaczyło wiele; nie mogłem nawet iść na przechadzkę po mieście, bez kilku helikopterów nad moją głową. Nikt nie wiedział jak wyglądałem, więc te dziewczyny, które przeleciałem, nie miały pojęcia, że jestem najniebezpieczniejszym mężczyzną na ziemi. Mówiłem im fałszywe nazwiska i to przekonywało nabuzowane dziwki, że jestem normalnym chłopakiem.

     Ale kiedy z nimi kończę, widzą moją prawdziwą stronę.

     Żadna z nich nie jest żywa. Żadna.

     I muszę przyznać, że znajdywanie nowej dziewczyny każdego tygodnia, staje się męczące.

     Więc kiedy ten okrutny świat mężczyzny w potrzebie nauczył mnie, że pewnego dnia będzie taka kobieta, którą każdy mężczyzna posiada, byłem zachwycony; jedna dziewczyna, która będzie cała moja. Jedna dziewczyna, której nikt nie może dotknąć, oprócz jej właściciela. Taka, która ma taki sam tatuaż jak ja. Taka, której nie muszę zabijać.

     Evelyn ma znak nieskończoności z tyłu karku, tak jak ja. Znalezienie jej, było jednym z moich najlepszych osiągnięć.

     Większość dziewczyn, z którymi spałem, nie przejmowały się mną – niektóre tak, ale inne chciały tylko seksu. Brutalnego i ostrego, zostawiając ślady na całym ciele.

     Ale Evelyn... jest inna. Wydaje się taka niewinna. Taka nieskazitelna. Jeśli ktoś dotknął jej wcześniej, prawdopodobnie wybuchnę furią.

     Ona jest moja.

     Nie chcę przymuszać się do niej. Wtedy nienawidziłaby mnie przez resztę naszych wspólnych lat; to byłoby gwałcenie jej. Chciałbym to zrobić moim sposobem, jednak wybaczenie mi zajęłoby jej dłużej niż wieczność. Nie obchodziłoby mnie, gdyby mnie nie lubiła, jednak nienawiść jest za mocnym słowem dla mnie; przynajmniej ze strony dziewczyny, która ma spędzić ze mną resztę swojego życia.

     I chociaż nie jestem cierpliwą osobą, będę czekać, aż będzie gotowa. Już jestem zły, z powodu bycia nastoletnim przestępcą, więc jedyne co mogę zrobić to dać jej odrobinę przestrzeni.

     Odrobinę.

     Widząc mały ręcznik, który okrywał część jej ciała, sprawiło, że bardzo jej pragnąłem, tak bardzo, że musiałem odwrócić wzrok od jej gorącego ciała. To zabrało całą moją wolę, aby tego nie zrobić.

     Zazwyczaj marzyłem, aby dostać kogoś, kto uwielbiałby zadowalać mnie, więc kiedy znalazłem Evelyn byłem trochę rozczarowany, jednak teraz...

     Teraz pragnąłem jej bardziej niż kogokolwiek innego.

    – Um... –  nie umiałem wykrztusić słowa.

     Nie patrz na jej klatkę piersiową. Nie patrz na jej piękną twarz. Nie patrz na jej seksowne nogi. Możesz – czy nie słyszałeś co właśnie powiedziałem, do cholery?

    – Zobaczę, co mam dla ciebie. Z czasów, gdy miałem osiem lat, czy coś – wykrztusiłem, przeszukując jakieś szuflady.

     Usłyszałem jej chichot. To była jedna z najpiękniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek słyszałem.

     O Boże, Harry. Brzmisz jak cipa. Zmężniej.

     Znalazłem starą koszulkę i sportowe spodenki, więc wręczyłem je Evelyn, wtedy moje oczy przeleciały po jej ciele. Zauważyła i spojrzała w dół, a jej policzki pokryła czerwień.

    – Nie będę patrzył – powiedziałem i zasłoniłem oczy rękami, odwracając się do rogu pokoju.

Usłyszałem jej westchnienie. Opuściłem ręce i usłyszałem jej jęk. – Nie patrzę! – powiedziałem. Otworzyłem trochę oko i spojrzałem do tyłu.

     Widziałem jej opalone ciało, już ubrała białe spodenki, jednak jej góra była naga. Wykręciłem kark, aby spojrzeć na jej klatkę piersiową, jednak ona szybko odwróciła się z koszulką przyciśniętą do klatki. – Harry! – krzyknęła, a ja wpadłem na ścianę. – Przysięgam, że nic nie widziałem! – zaprotestowałem, jednak ona dalej na mnie krzyczała. – Idę do łazienki!

    – Masz tylko koszulkę do ubrania – zauważyłem. Usłyszałem jak się ubiera, a po chwili się obróciłem. Moja koszulka sięgała jej do połowy ud.  – Wyglądasz gorąco – uśmiechnąłem się.

     Przewróciła oczami i skrzyżowała ręce, co było narażone, przez wielki dekolt mojej koszulki, jedna strona zsunęła się jej z ramion.

     Dziękuję ci koszulko. Albo raczej dziękuję dziewczynie, która rozciągnęła ją, próbując... dobra, nieważne.

     Spojrzałem na zegarek. – Jest 9.30 – powiedziałem, na co ona pokiwała głową – Wyglądasz na zmęczoną. Chcesz odpocząć?

     Evelyn przygryzła wargę i spojrzała w dół – Tak myślę – wymamrotała.

     Złapałem ją za rękę i zauważyłem jej targnięcie się, zesztywniałem, jednak zachowałem się, jakbym tego nie widział. Zaciągnąłem ją delikatnie do mojego pokoju. Na nieszczęście, wysunęła swoją małą dłoń z mojej. – Możesz tu spać – powiedziałem, spojrzała się na mnie podejrzliwie. –Żadnych kajdanek? – zapytała.

     Jeśli tak bardzo mnie pragniesz, mogę cię zapiąć. – Żadnych kajdanek – potwierdziłem. Zmrużyła oczy – Żadnej liny?

     – Żadnej – powiedziałem spokojnie, uśmiechając się.

    – Zamierzasz zamknąć drzwi? – jej głos był cichy, i nie wiem czy mi się zdawało, ale chyba drżał.

      Otrząsnąłem się. Nie mogę jej ufać.

    – Muszę – powiedziałem, na co ona zamknęła oczy.

    – Okej – wyszeptała, a następnie wsunęła się pod kołdrę. Wyszedłem z pokoju, wyciągnąłem klucz z kieszeni, wsunąłem go do drzwi i przekręciłem, aż usłyszałem kliknięcie, po czym odszedłem.   
                                       _________________________________________

Kochani kolejny rozdział za nami! Ja wam się podobał? Boże, jest coraz lepiej i tak awww.t Tłumacząc to miałam ciarki, a raz musiałam, aż napić się wody bo po prostu nie mogłam haha :D Ostatnio trochę narozrabiałam, bo dodałam bez korekty rozdział, ale już trwa jego poprawa. Dzisiaj mam w końcu 17 urodzinki więc data na pojawienie się rozdziału jest dla mnie bardzo ważna i nie jest przypadkowa :* Piszcie w komentarzach wasze odczucia po tym rozdziale :)

→ ∞ ←