Rozdział 42 część |

10 grudnia 2014

Rozdział 42 część |

Tej samej nocy, kiedy Jackson i moi rodzice wrócili do domu, a Holly nie, usłyszałam brzęk.

Normalnie cofnęłabym się i poszukała sprawcy hałasu, nadal walcząc z paranoją i innymi takimi. Ale, wiedząc, że mama i tata już dawno spali, a Jackson był w swoim pokoju, śpiąc lub nie, dźwięk był zbyt blisko mnie.

Nic podobnego do dźwięku otwieranych drzwi, czy przekręcanych kluzy w zamku.

Zamarłam na kanapie. Hałas spłoszył mnie do tego stopnia, że zeskoczyłam z mebla, pogłaśniając telewizor. Oby rodzice się obudzili, tak będzie lepiej. Jak na razie, mimo wyolbrzymiania sytuacji, wydawało mi się, że był to odgłos zbijania czegoś; prawdopodobnie jakiś idiota chce się włamać do domu, wybijając okno, zabić mnie i, nie wiem, zabrać gazetę mojego taty. Lub po prostu ktoś chciał wemknąć się. Mógł to być włamywacz.

Ale nie to przemknęło mi przez myśl.

– Gdzie mieszka twój „przyjaciel”, huh? – mama krzyczała do telefonu, przypominając mi tym samym, że Harry mieszkał tuż naprzeciwko nas.

Ale jak? Miał samochód… jechał skądś inąd, musiał. Nie jechałby tylko przez dwa pasy ulicy, żeby zabrać Holly i zabrać ją gdzieś.

Najważniejsze pytanie uderzyło we mnie.

– To daleko, Holly! Pół godziny piechotą od nas do niego. – mama sapnęła ze złością, chodząc po kuchni w tę i z powrotem. Zmniejszyła temperaturę w piekarniku. – Nie obchodzi mnie, czy odwiezie cię, nie zapytałaś mnie o zgodę! – zerknęła na mnie na chwilę. Oczywiście, że to moja wina. Nie mogłam wciągnąć jej do domu, kiedy Harry tam był, prawdopodobnie gotów zatrzymać mnie przed zamykaniem mojej siostry w domu.

Po chwili, poszłam na palcach do kuchni i zabrałam ze stojaka nóż. Nie żebym mogła skrzywdzić jakąś duszę (poza Harrym, w tej chwili). Mogę chociaż użyć ostrego narzędzia do nastraszenia włamywacza, który również mógł być moją siostrą.

Weszłam wolno po schodach, omijając skrzypiący stopień i weszłam do pokoju brata.

Spał. Cóż za niespodzianka! Mój brat jest tym typem człowieka, który gra w gry video do północy, drąc się na swoich znajomych.

Powinnam go obudzić? Wiedziałam, że nie był w dobrym nastroju i ponowne zaśnięcie zajęłoby mu chwilę, ale co jeśli to niebyła Holly?

Czy Harry był sam? Nawet ja wiedziałam, że prawdopodobnie nie był. To musiało być dziwne. Być najbardziej poszukiwanym mordercą i chodzić wszędzie ze swoim gangiem, żeby chronili jego tyłek. A może mieszkał gdzie indziej, a powiedział to, żeby mnie nastraszyć? Musiał być jakiś powód, dla którego Holly i Harry nie byli na tej ulicy.

– Holly, miałyśmy już tą rozmowę. Nie wolno ci spać u znajomych, dopóki ich nie poznam. – mama westchnęła przepraszająco. Zawsze była miła dla naszych znajomych. Cóż, moich, bo Holly prawie ich nie miała, ale, hej!, ja również. Głos mamy nagle znowu przybrał na głośności i zdenerwowaniu. – Holly Bale, nie waż się rozłączyć tej rozmowy! – Och, czyli chciała spać w domu mojego kumpla i teraz odcina nas od kontaktu? To wcale nie tak, że uciekła.

A uciekła?

Zaczęłam się natychmiast martwić. Holly nie jest tym typem dziewczyny. Jest dobrze wychowana. Dobrze ją nauczyliśmy i wychowaliśmy, a przez całe życie, jedyną złą rzeczą, jaką mi zrobiła jest właśnie to. Może Harry uwziął się teraz na nią, jak na mnie wcześniej. Może chce jej tak samo jak mnie. Może nie chce nigdy pozwolić jej odejść, tak jak mnie…

– Jackson – pochyliłam się nad łóżkiem, a on nawet nie poruszył się we śnie. Zamknęłam drzwi do jego pokoju i przeszłam do mojego. Jeśli rodzice zastaną mnie krwawiącą na podłodze i zapytają, czemu ich nie obudziłam, to powiem, że Jackson się nie obudził.

Odchyliłam rączkę noża tak, że ostrze dotykało mojej skóry. Moja niezdarność pewnie spowoduje, że dźgnę tego kogoś nie sprawdzając nawet, kim jest.

– Dobrze. – głos mamy nieco się uspokoił. – Dobrze. Ale jeśli wrócisz do domu z chociażby jedną szramą na twarzy, nie wyjdziesz stąd nigdy więcej. – Wysiliłam słuch, żeby przysłuchać się jej ostatnim słowom. Mama najwyraźniej nie chciała, żebym usłyszała. – Nie chcę, żeby cokolwiek znowu stało się jednej z moich córek, Holly. Dzwoń do mnie jeśli cokolwiek się wydarzy. Jego dom nie jest zbyt daleko, więc w razie czego… okej, okej, okej, nie możesz winić matki z paranoją, prawda?

Sapnęłam na jej nagłą zmianę nastroju. Serio? Pozwoliła Holly spać w domu kogoś innego? Czy moja siostra dała coś mamie? Normalnie nie puściłaby jej tego płazem.

– Nie chcę widzieć cię w domu dzisiaj w nocy, bo to ty błagałaś o moje pozwolenie przez pół godziny! – Wow. Mama serio musiała coś ćpać.

Dźwięk ustał na dole, ale przeszedł na zewnątrz. Poszłam za nim, schodząc z powrotem na dół, ale zawahałam się. Jeśli wyjdę przez tylne drzwi, ktokolwiek tam jest, zobaczy mnie i pewnie się schowa, więc nie mogłabym go zobaczyć i wezwać policji, albo mnie zaatakuje. Na wszelki wypadek, wsunęłam telefon domowy do kieszeni szortów.

Zdecydowałam, że sprawdzę z balkonu. Bosymi stopami stanęłam na chłodnych płytkach, zostawiając za sobą rozsunięte drzwi, więc, w razie czego, mogłabym szybko wbiec do środka, lub moja rodzina usłyszałaby mój krzyk. Dosłownie błagałam Boga, żebym okazała się głupia i zbyt przewrażliwiona, szczególnie z cholernym nożem w rękach.

Moje myśli przypomniały mi o nożu, więc zerknęłam w dół. Ostrze było odchylone do tyłu, więc będę musiała obrócić go, żeby przeciąć nim coś. Zaokrąglona klinga przypominała mi o nożu, który miał jeden z chłopaków – głównie Harry – byłam zbyt zajęta gapieniem się na niego, żeby zapamiętać – i wyobraziłam sobie, ile skór już przeciął. Przypomniał mi również o rzezi na festynie i jak nóż był wbity w brzuch Harry’ego.

Odepchnęłam od siebie głupie wspomnienia i kucnęłam przy drzwiach pokoju Holly. Przycisnęłam twarzy do barierki, która chroniła przed upadkiem. Zimno metalu wbiło się nieprzyjemnie w skórę moich policzków. Nie zauważyłam absolutnie żadnego ruchu na ziemi. Obróciłam głowę i obrzuciłam spojrzeniem pokój Holly.

Była taka głupia. Zawsze jej mówiłam, że powinna mnie słuchać. To ja jestem tą starszą. Zawsze mnie słuchała, prosiła o rady i wszystko toczyło się dobrze. Nie byłyśmy już tak młode, ale zawsze powinna mi chociaż ufać. Albo chociaż przemyśleć, co powiedziałam jej o „Tylerze”.

Nienawidziłam tej myśli, że mógł być to ostatni raz, kiedy ją widziałam. Pamiętając wszystko, co razem robiłyśmy, zanim Harry to zepsuł. Może wszystko wyolbrzymiam, a ona jest na mnie zdenerwowana, że nie ufam jej nowemu „koledze” – co w sumie jest racją – ale będziemy najlepszymi przyjaciółkami, jak szczęśliwe siostry, którymi jesteśmy.

Gdybyś tylko mnie posłuchała.

Coś zachrzęściło na dole, jakby coś było odstawiane od okna, albo ktoś trząsł gałęziami. Moja dłoń zacisnęła się na telefonie, w pełnej gotowości do wzywania policji. Nie zdałam sobie sprawy z tego, jak zła była ta sytuacja.

Ugh, znowu wyolbrzymiam. Nie mogę nic z tym zrobić! Byłam porwana na tydzień niecały miesiąc temu.

Moje skulone ciało zadrżało, kiedy usłyszałam dźwięk metalu przesuwanego po ziemi i
przekleństwo. Głos był tak ściszony, że nie wiedziałam, czy należał do kobiety czy mężczyzny.

Wcisnęłam się w kąt balkonu, gotowa się bronić albo krzyczeć na moją siostrę.

Zobaczyłam dwa iskrzące się w ciemności srebrne punkty i przygryzłam wargę. Wzdrygnęłam się kiedy, dotknęły balkonu. Drabina, po której ktoś się wspinał.

Moje oczy przeskanowały pokój, aż nie napotkały zdjęć, które trzymała na lustrze i przypomniało mi się, jak robiłyśmy ramki, kiedy miałam około 12 lat.

Jedno zdjęcie szczególnie przyciągnęło moją uwagę, prawie wyciskając ze mnie łzy. Byłam też trochę emocjonalna teraz.

Moja głowa uniosła się nieco, kiedy podniosłam się na kolana, zerkając poza krawędź balkonu, żeby zobaczyć nic. Było zbyt ciemno, żeby dało się rozróżnić jakiekolwiek kształty. Balkon nie był nawet zbyt wysoko nad ziemią.

Było to nasze zdjęcie, kiedy stałyśmy przed diabelskim młynem tuż po tym, jak z niego wyszłyśmy. To nie była nasza pierwsza przejażdżka, ale nadal się śmiałyśmy. Najdziwniejsze jest to, że nie pamiętam nic z tego dnia, poza przejażdżką młynem i pozowaniem do zdjęcia. Miałyśmy mniej niż 10 lat, ale myślałam, że będę pamiętała więcej.

ciąg dalszy nastąpi...

jeśli przeczytałaś/eś, zostaw komentarz :)

_____________________________________

Cześć! O jezu bardzo chce was przeprosić o zastój w dodawaniu rozdziałów, ale robią się coraz dłuższe, a to, że ida święta nauczyciele tak gonią, że normalnie nie idzie wyrobić z niczym.. No coż ten rozdział również rozdzieliłam na części, ale zwane, że jest chuć polowa. Dziękuję Karolinie za pomoc! :) A co do rozdziału, omg po prostu te akcje mnie już tak ciekawi, ze masakra..żyje tym ff ;)
W piątek albo sobote będzie druga cześć w rozdziału:) NADRABIAMY!
Komentujcie, pamiętajcie o stałej liczbie komentarzy czyli 6O :)

Po prostu czytasz = napisz swoje odczucia w komentarzu.

oto moj filmik, jesli ktos by chciał zrobić jakies świąteczne wypieki :)