Rozdział 38.

Pod rozdziałem, czeka dla was wyzwanie dotyczące rozdziałów - nie omijajcie! 

    – Oh, najwyższy czas! – przewróciłam się na drugi bok, czując, że moja skóra była trochę wilgotna i lepka. Moje włosy opadły na czoło, więc wyciągnęłam rękę i przeczesałam je palcami, aby zarzucić je za głowę. Dopiero wtedy wszystko do mnie dotarło, powoli otworzyłam oczy i zobaczyłam Holly. 

     Zachichotała, – Przestraszyłaś mnie na śmierć – zakryła usta, kiedy siedziałam na łóżku. 

     Słońce świeciło mi prosto w twarz. Zamknęłam oczy, po czym je przykryłam, pocierając głowę w tym samym czasie. Miałam zabójczy ból głowy. A... wiatr bez trudu powiewał na moją skórę, tak jakbym nie była w środku. 

      Nie byłam w środku. 

    – Umieram z głodu! – zwołał głos Jacksona, było słychać brzęk talerzy. A po chwili klaps. 

    – Umyj ręce! Wróciłeś ze szkoły, – głos mojej cioci krzyknął spod schodów, słyszałam jej każdy krok. 

    – Co się dzieje? – wymamrotałam, niepewnie siadając. Bolały mnie plecy, a twarz piekła. Kiedy spojrzałam w dół, zdałam sobie sprawę, że zasnęłam na hamaku. Oh. Mądre. 

    – Zaczynamy jeść i przyszłam cię zawołać. Co Ty tak w ogóle do cholery tutaj robisz? – Holly zachichotała, krzyżując ręce na piersi. Nadal była ubrana w mundurek, – – skrzywiła się, marszcząc brwi. 

     Byłam cicho przez minutę, – Co się stało? 

    – Nic – wzruszyła ramionami, – Szukaliśmy Cię wszędzie. Balkon był ostatnim miejscem. W każdym razie, – uśmiechnęła się, – opaliłaś się! – śmiałam się wraz z nią, delikatnie opuszkami palców dotykając skóry. Nieco piekła, – Albo to są po prostu rumieńce.

    –  Jestem pewna, że oparzenia słoneczne, – jęknęłam, maszerując do sypialni.

    – Amelia, kupiłam nam jedzenie na wynos, – zawołał moja siostra.

    – Zaraz będę gotowa, – odpowiedziałam, walcząc z ochotą położenia się na łóżku przez kilka minut. Lub godzin.

     Ściągnęłam sukienkę. Koronkowy materiał i linki z hamaka, pozostawiły na lewej stronie, czerwone wzorki. Potarłam ramiona, zarzucając na siebie koszulkę i szorty. Na zewnątrz było jeszcze ciepło, więc nie czułam potrzeby ubierania czegoś grubego i ładnego, wśród nas była tylko Amelia, dlatego nie musiałam się stroić.

~*~

     Po obiedzie, który naprawdę był dobry, udałam się z powrotem do pokoju, rozmyślając o śnie.

     To było tak realistyczne. Ciesze się, że to nie była prawda, ale jednocześnie byłam ciekawa jak cholera.

     I jeszcze ten klucz. Co to znaczy? Dlaczego, do diabła Harry mi go dał? 

     Mówiąc o kluczu, wróciłam na balkon znajdując go na podłodze. Podniosłam go, czując gorąc na dłoni, po czym wróciłam do sypialni. 

     Chciałabym zobaczyć, czy naprawdę pasuje do domu po drugiej stronie ulicy. To głupi pomysł, myśląc w ten sposób. Jednak Harry i ja, nie ważne jak bardzo w tym momencie go nienawidzę...tam byli jego koledzy. W sumie coś takiego może się wydarzyć. Urodziliśmy się by być razem. Najwyraźniej.

    – Dobrze – Holly uległa, zaciskając szczękę. – Dwie minuty, – Podniosła dwa palce ku górze, a jednym wskazała na mnie. –Ale jeśli coś się stanie...

    – Nic się nie stanie! – błagałam – Przysięgam! Zaraz będę z powrotem.

    – Nie wiem co masz do załatwienia, ale proszę, bądź ostrożna. – Holly mruknęła i przeszła obok mnie. Jej długie włosy spadały kaskadami na plecy. Ręką starała się podtrzymać je wyżej.

     Ubrałyśmy buty i wymknęłyśmy się z domu, nie zostając zauważone przez mamę, Jacksona czy ciocię Amelię. Na szczęście. Inaczej..byłybyśmy uziemione. Tak naprawdę to byłam już uziemiona przez całą policję, która sprawdzała wejścia do naszego domu, skanowała każdą osobę, która przychodziła oraz zamontowała mi urządzenie śledzące każdy mój ruch.

     Harry miał rację. Policjanci są bardzo leniwi. Co jeśli Gang się tutaj dostanie i każdego pozabija? Zapytaliśmy, Co jeśli znajdą nas i skrzywdzą kogoś? Zapytaliśmy Co jeśli przyjdziecie za późno i porwą Evelyn? Zapytaliśmy. Będzie dobrze, powiedzą.

     Przebiegłam na drugą stronę ulicy i stanęłam naprzeciwko drugiego domu. Był takiej samej wielkości jak mój, tylko kolor był inny.

    – Evelyn? – głos Holly odezwał się z tyłu, – Co...co Ty do cholery robisz?!

    – Tylko chcę coś sprawdzić – wymamrotałam.

     Zrobiłam krok w stronę budynku, czując nieprzyjemny dreszcz na plecach. Przygryzłam wargę, podchodząc do drzwi, po czym usłyszałam westchnienie Holly.

    – Dlatego tutaj jesteśmy?

    – Taa – zmarszczyłam brwi, spoglądając ponownie na trawnik, na którym stała tabliczka Sprzedane. Czy ktoś jest w domu? – Czy ktoś tutaj mieszka?

    – Nie – podeszła obok mnie, – Cóż wydaje mi się, że nie. Jak dotąd, nie – wskazała na znak, na co skinęłam głową.

     Wydawało mi się, że dom był ode mnie trochę starszy. I nie było żadnych oznak, aby w tej chwili ktoś w nim przebywał. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Nie chciałabym błąkać się wewnątrz i na kogoś wpaść. Musiałam też działać szybko, jak moja mama popadać w panikę, kiedy nie widzi mnie przez pięć minut.

    – Co teraz? – Holly jęknęła, kiedy uniosłam klucz. Dziurka była zakurzona, a w rogu drzwi dostrzegłam pajęczyny. Mimo to, dom wydawał się być czystym i nawet nie strasznym.

     Wsunęłam klucz do zamku -- który pasował idealnie -- po czym niepewnie przekręciłam klucz. Rozległ się przenikliwy dźwięk, a drzwi się otworzyły. Razem z Holly, zaskoczone odskoczyłyśmy, głęboko i szybko oddychając.

    – Co do cholery, – wymamrotała Holly i podeszła do mnie. Wyszarpała kluczyk.

    – Hej!

    – Skąd go masz? – wrzasnęła. Nie chciałam odbiegać od tematu, więc po porostu się odwróciłam, wchodząc do środka. Zadrwiła ze mnie.

    – Evelyn, wracaj tu! – krzyknęła, na co zacisnęłam ręce i stanęłam w sieni domu. Była podobna do mojej. Ciemna farba odchodziła od ściany. Schody były solidne i czyste, a na całym dole domu nie było żadnych mebli. Kurz, który osiadł na podłodze, unosił się w powietrzu, kiedy zdawałam się przejść do salonu.

     Klucz pasował.

     On rzeczywiście pasuje. Czy to znaczy, że Harry nadchodzi?

jeśli przeczytałaś/eś, zostaw komentarz :)

_____________________________________

Witam kochani! Wow, wow, wow wraz z Sandrą jesteśmy pozytywnie zaskoczone liczbą komentarzy pod poprzednim rozdziałem, nie macie pojęcia ile to dla nas znaczy! Oby tak dalej! :3
Co do rozdziału, który jest bardzo krótki, TO CO TO WGL MA BYĆ, ROZUMIECIE TO BYŁ TYLKO SEN EVELYN?! TYLKO SEN, A JA, SANDRA, WY, WSZYSCY TAK BARDZO TO PRZEŻYWALIŚMY!!! omg! Ale może ten sen w sumie jakiś proroczy jest, bo dlaczego niby ten klucz pasuje do 'opuszczonego' prawdopodobnie domu?! Nie wiem jak Wy, ale ja jestem zdruzgotana tym wszystkim, mam nadzieję, że następny rozdział, przysporzy nam kolejnych emocji.

UWAGA! Jeśli chcecie, aby rozdziały pojawiały się w środę ORAZ W SOBOTĘ, da się zrobić! Ale to zależy od was. Wymyśliłyśmy z Sandrą, że jeśli pod ŚRODOWYM rozdziałem będzie 6O komentarzy DO SOBOTY, w sobotę będzie pojawiać się rozdział, a jeśli tyle NIE BĘDZIE, niestety będziecie musieli poczekać, aż do ŚRODY! Chcemy tym sprawdzić ile osób tak naprawdę czyta, ilu osobom zależy na dalszych oraz szybszych rozdziałach i zwiększyć jeszcze bardziej wasze zaangażowanie. MAMY NADZIEJĘ, ŻE WAM SIĘ TO UDA! LICZYMY NA WAS!

Po prostu czytasz = napisz swoje odczucia w komentarzu.

Jeśli macie jakieś pytania(DO FF) zapraszam na ASK BLOGA > PRZEJDŹ