Rozdział 46 część ||

     [...]

     Był delikatny, nijaki. Łomot.... Łomot...

     Rozsunęłam drżącymi rekami, balkonowe drzwi, wychodząc na ciepłe powietrze.

     Nagle, coś dziwnego uderzyło w moje okno, rozbijając je. Odłamki szkła wpadły do mojego pokoju. Odskoczyłam na drugi koniec balkonu, odbijając się o jeden ze słupków.

    – Evelyn? – to był Jackson, pukał w tym momencie do mojego pokoju, – Wszystko gra? Otwórz drzwi.

     Wyjrzałam na dol z balkonu, zauważając ciemną, stojącą sylwetkę. Kiedy zdałam sobie sprawę, kto to jest, zacisnęłam szczękę by nie krzyczeć w frustracji, po czym zawołałam do Jacksona, – Nic mi nie jest.

    – Co to było? – zapytał zza drzwi. Musiały być zamknięte, bo inaczej by wszedł. Nie pamiętam żebym je zamykała.

    – Ja tylko... stłukłam lampkę. Przepraszam.

    – Czemu nie spisz?

     Przygryzłam wargę, – Uhm, miałam... koszmar, ale już jest w porządku.

    – Okej, dobranoc. Zawołaj jeśli będziesz czegoś potrzebować – usłyszałam jego mruki, prawdopodobnie uspokajał rodziców i siostrę.

     Dziękowałam mu w myślach, po czym odwróciłam się do chłopaka.

    – Mozna uznać to za romantyczne, kiedy rzucasz subtelne, małymi kamienie – powiedziałam cicho do  Harry'ego, – A nie pieprzonymi głazami, które rozbijają moje okno.

    – Nie chciałaś się obudzić, jestem tu od pół godziny – Harry chrząknął.

    – Spalam cały czas – szepnęłam-krzyknęłam w dol do niego, opuszczając w jego stronę ręce w bezużytecznym geście. Wróciłam do swojej sypialni, biorąc do reki kamień. Tylko, ze to nie był kamień.

    – To jest ziemniak? – syknęłam.

    – Taa, zabrakło mi kamieni – zawołał cicho.

    – Boże, wybiłeś moje okno ziemniakiem. Fuj, jest cały zabłocony – zrzuciłam go na dol, prosto przed jego nogi. Pochylił się, podnosząc go.

     Zawahałam się, – Wiec, co tutaj robisz? Jest pierwsza.

     Spojrzał na ziemie, kopiąc w kilka małych kamyczków, po czym wzruszył ramionami, – Pomyślałem, ze moglibyśmy porozmawiać.

     Westchnęłam cicho do samej siebie, stukając paznokciami o metalowa poręcz. Nie byłem juz zmęczona.

***

     Usiadłam na bujanym fotelu obok Harry'ego, starając się przypomnieć kiedy ostatni raz na tym siedziałam. 

    – Tak w ogóle po co przyniosłaś nóż? – zapytał nagle, a ja zesztywniałam. Żartujesz sobie ze mnie, – Myślisz, że zamorduje cie, w twoim rodzinnym domu? 

     Gorączkowo się zastanawiałam, jak oczywiste mogłoby być usprawiedliwienie w tym momencie, – To, um... na wszelki wypadek – powiedziałam, ukrywając drżenie w moim glosie, – Nie ufam ci. 

    – Więc się mnie boisz? – wyrwał. 

    – Siedzę z morderca, więc... – zamarłam, patrząc na swoje buty. 

    – Jesteś taka dwubiegunowa, czasami jesteś – zaczął, ale przeszkodziłam mu.

    – Ty nazywasz mnie dwubiegunową? 

    – Zamknij się na chwile. Jak wcześniej mówiłem, dopóki mi nie przeszkodziłaś, – odchrząknął –  czasami się boisz i wszystko ohh, on zabije moja rodzinę, ohh, a czasami jesteś po prostu, ohh, moje okno zostało rozbite przez ziemniaka, Harry ale jesteś męski--- Nie wiem czego ode mnie chcesz.

    – Nie miałabym nic przeciwko jakbyś groził mojej rodzinie ziemniakiem – powiedziałam wprost. 

    – Dobrze – jego ręka powoli, przesunęłam się ku mojej. Zamarłam, kiedy mnie dotknął. Czułam, ze moja skora płonęła, kiedy mnie dotknął, owijając palce wokół noża. Wziął go z dala ode mnie, po czym położył na ziemi. 

     Myślałam przez chwile, po czym wyszydziłam, – Do czego zmierza ta rozmowa? 

     Harry uśmiechnął ponuro, przechylając głowę na sekundę, – Gdzieś, gdzie ci się nie spodoba – Kiedy poprosiłam o wyjaśnienia, powiedział – Coz, przyszedłem tu bo mam ofertę dla Ciebie. To znaczy, nie ofertę tylko... coś do powiedzenia. 

     Starałam się być cierpliwa, – To znaczy? – zapytałam.

     Harry spojrzał za siebie, aby sprawdzić czy ktoś tu był, bo w sumie kto by podsłuchiwał głupich nastolatków o pierwszej w południe. 

    – Pamiętasz jak powiedziałem... wróć do mnie? – zapytał. Skinęłam głową. Miałam złe przeczucia, – Taa, to tak naprawdę nie jest rozwiązaniem. 

     Zapatrzyłam się na moment, – Co? – zapytałam cicho. 

    – Zaangażuj sie – powiedział ze szczerością na twarzy, po czym się pochylił – Albo puszcze cie i będziesz mogła pójść gdziekolwiek.

    – Harry – zaczęłam powoli, nie chciałam powtarzać sobie tego w myślach, – Nie chce iść z Toba. Chciałabym.. – zatrzymałam się, by przełknąć, – Chciałabym zrobić wszystko, aby temu znowu zapobiec. 

    – Och – Harry zacisnął usta, wstrząsając beztrosko ramionami, – Tez jesteś przestępcą, wiesz o tym? 

     Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, – Nie jestem taka jak Ty i nigdy nie będę.

    – Gdy gliniarze się dowiedzą – powiedział – będziesz po mojej stronie, a jeśli cie złapią, złapią i mnie. A nie zamierzam spędzić reszty życia w wiezieniu, po całym tym gównie jaki z tobą przeszedłem, tylko dlatego, że jesteś uparta. 

    – Nie chce żyć bez mojej rodziny – powiedziałam. 

     Harry posłał mi dziwne spojrzenie, po czym wyciągnął coś z kieszeni. Składało się to z dwustronnego papieru. Wzięłam to od niego, wygładzając gazetę na swoich udach. 

     GODZINA POLICYJNA 

     OD PÓŁNOCY DO 5 RANO 

     Sprawca zostanie poddany karze grzywny na mocy zarządzenia rady miasta. 

    – Co.. – wyszeptałam, – Dlaczego oni zrobili godzinę policyjna? 

    Kiedy odwróciłam się do niego, patrzył na mnie, – Ponieważ policja Ci nie ufa i wiedzą, ze tutaj jestem – wziął ode mnie gazetę – muszę szybko zniknąć, ale nie pójdę bez Ciebie. A jeśli dasz się złapać to twoje życie będzie lepsze za kratkami ze mną, czy w normalnym domu? 

    – Co jeśli odmowie pójścia z Tobą? I doniosę na Ciebie gliną? – rzuciłam, unosząc wysoko brodę. 

     Harry chytrze się uśmiechnął, – Serio myślisz, ze policjantom z tego miasta uda się mnie złapać? Proszę cie. Nawet nie umieją z Ciebie wyciągnąć odpowiedzi na pytania. 

    – Akurat wtedy, jak tutaj byli – skłamałam. 

    – Ale tego nie zrobiłaś – powiedział, – ponieważ bałaś się bardziej mnie niż ich – Miał racje, – Wiedziałaś, ze mógłbym zabić ich obu i balas się co mogłoby się potem wydarzyć. 

    – Nie wierze w to, ze – zawiesiłam się ponownie. Odwróciłam się od niego, bo cały czas jego przerażony, ale silny wzrok był skupiony na mnie, – Mogli Cie aresztować. 

    – Ale oni nie mogą mnie złapać – powiedział, – bo zanim to zrobią, muszę cie mieć. 

     Chciałam uderzyć go ziemniakiem, ale był zbyt daleko ode mnie. 

    – Kiedy? – zapytałam. Odchylił się.

    – Kiedy będziesz gotowa? – zapytał. 

     Nigdy, –Ja... Nie wiem, kiedy musiałabym odejść? 

    – Za 72 godziny – powiedział, – Chłopcy mnie potrzebują. 

     Harry przeszedł ta cała drogę, tylko po to, abym wróciła. Kupił stary dom po drugiej stronie ulicy, który stal pusty przez sześc lat, zaprzyjaznił się z moja siostra i przyszedł do mojej szkoły, tylko po to by zabrać mnie z powrotem. Czy on jest zaborczy, zdeterminowany czy opiekuńczy? 

     Nie mówiliśmy nic przez chwile, wpatrując się w ciemne niebo, widząc samolot, kory leciał gdzieś w oddali. 

     Następnie helikopter, jasny pasek światła, oświetlający drogi sąsiedztwa metr po metrze, światło szybko skierowało się do naszego domu. 

     Harry szarpnął do przodu, owijając rękę wokół mojej tali, – Chodz – syknął, po czym pociągnął mnie szybko w dol balkonu.  

    – Co? – zapytalam zmieszana. W tym czasie policjanci szukali Harry'ego? 

    – Godzina policyjna, jest przez kolejne pięc godzin – powiedział szybko. 

    – Oh, racja. 

     Czekaliśmy cierpliwie, aż helikopter odleci, ale on uparcie trzymał się podejrzliwie nad naszym domem. W pewnym momencie, zatrzymał się w powietrzu, kierując światło do domu Finn'a, które było poza zasięgiem wzroku. 

     Razem z Harry'm przesunęliśmy się o kilka metrów do przodu, po czym obrociłam się twarzą do domu obok, a zaraz za mną Harry. 

    – Czy ta cholerna godzina policyjna jest tylko w tym sąsiedztwie, dlaczego nie mogą tego zostawić? – westchnęłam za złością, a Harry mnie uciszył. 

     Byliśmy na zewnątrz przez 10 minut, az Harry nie odezwał sie cicho, – Miejmy głowy w środku, dopóki nie znikną. 

     Oboje czołgaliśmy się, do momentu kiedy było widać helikopter, po czym uciekliśmy do tylnych drzwi. 

   

jeśli przeczytałaś/eś, zostaw komentarz :)

_____________________________________
Hej! :* Jak tam sie trzymacie po Sylwestrze? Czy tylko mi tak szybko, wszytko minęło?! Oby 2015 rok był lepszy od 2014. A co do rozdzialu to zdania Harry'ego typu: 'bo zanim to zrobią, muszę cie mieć', 'muszę szybko zniknąć, ale nie pójdę bez Ciebie.; po prostu doprawdzaly/doprawadzaja mnie do heart attack! omg! nie no robi sie ciekawie, jestem ciekawa czy Evelyn wroci z Harry'm, mam nadzieje, ze policja ich nie zlapie czy cos, bo robi sie troche groznie! I chcialo mi sie smiac z tego ziemniaka hahaah, Harry taki romantyk XD No to do nastepnego rozdzialu :* A i dla wiadomosci dla niektorzych, SAMA TLUMACZE TE OPOWIADANIE! :* Standardowo 6O komentarzy i lecimy w kolejnym rozdziałem  :* <3

Po prostu czytasz = napisz swoje odczucia w komentarzu.

Jeśli macie jakieś pytania(DO FF) zapraszam na ASK BLOGA > PRZEJDŹ 

  Do tego chciałabym was zaprosić na mój kanał na YouTube >  KLIKNIJ I ZA SUBSKRYBUJ!