Rozdział 03.

Gdy usiłowałam utorować sobie drogę przez tłum, ludzie przepychali mnie boleśnie. Byłam jedną z dziewczyn, w które chłopcy wpatrywali się pożądliwie. Szybko przemieszczałam się w tłoku, czując na sobie zazdrosne spojrzenia dziewczyn, by w końcu wynurzyć się z tabunu tańczących i wziąć łapczywy, głęboki oddech.

– Dajesz, kochanie! – usłyszałam ochrypły głos dopingowania, a moje czoło napięło się, tworząc fałdy.

Odwróciłam się, by ujrzeć grupę czterech czy pięciu osób, obserwujących odwróconą do nich plecami, tajemniczą szatynkę.

– Dlaczego nie przyjdziesz tu i nie zabawisz się z nami? – inny już chłopak krzyknął do dziewczyny.

Nastolatka stanęła twarzą w twarz z ekstrawertycznymi chłopakami i kiedy tylko zauważyła ich zuchwałe uśmieszki, natychmiastowo utkwiła wzrok w innym kierunku.

Zesztywniałam, gdy zobaczyłam jej brązowe oczy. Eleanor!, krzyknęłam wręcz w myślach i zacisnęłam dłonie w pięści, podchodząc do niegrzecznie zaczepiających ją ludzi. I nagle poczułam delikatny ból w pulsującej z każdym uderzeniem serca, głowie. Moje oczy, jakby płonęły, jednak zignorowałam to, próbując dostać się do Eleanor.

– No nie bądź taka! – krzyknął za nią muskularny chłopak, sprawiając, że dziewczyna skrępowała się w sobie.

Powoli przyśpieszyłam, a po chwili biegłam już, ignorując fakt, że jestem w szpilkach. Eleanor ruszyła w przeciwną stronę, jak najbardziej oddalając się od grupy chłopaków.

Wydaje mi się, że obrali ją na cel, ponieważ każda dziewczyna tutaj była już z jakimś chłopakiem.

 – Hej – kolejny facet powiedział surowo i wtedy zaparło mi dech, kiedy chwycił ją za nadgarstek – Powiedziałem; chodź do nas.

– Odczep się! – ostrzegła, gdy dotarłam do nich i zagrodziłam drogę chłopaka, który trzymał Eleanor. – Chcemy się tylko zabawić, nic ci nie zrobimy... zbyt szybko.

– Zostaw ją! – krzyknęłam przez głośną muzykę, popychając kostycznie chłopaka z dala od mojej przyjaciółki.

Mimo fali łez na jej policzkach i strachu w oczach, widocznie ucieszyła się na mój widok. Posłałam jej uspokajający uśmiech, by pokazać jej, że wiem co robię.

– Puść ją! – płakałam, a chłopak prawie wcale nie drgnął, kiedy go popchnęłam. Jedyną reakcją z jego strony było odwrócenie się w moją stronę, gdy ręka Eleanor rozluźniła się nieco z jego uścisku. – Proszę, puść ją!

– No, no – zagruchał, gdy pojawiło się jego trzech pozostałych kumpli. – Chłopaki, myślę, że szczęście się do nas dziś uśmiecha.

 Przełknęłam gulę w gardle i spojrzałam na niego.

– Która dziewczyna, waszym zdaniem, będzie dla mnie lepsza?

– Jeśli chcesz zatrzymać głowę na swojej szyi, ­– Eleanor warknęła i stanęła obok mnie – to żadna nie będzie lepsza.

Mężczyzna zachichotał, a jego przyjaciele zawtórowali mu, wybuchając śmiechem.

– Och, zadziorna, czyż nie? – inny z chłopaków powiedział, a ja odwróciłam się, żeby posłać mu surowe spojrzenie.

Jeden z grupy miał ciemno brązowe oczy jak Zayn i włosy w tym samym kolorze. Inny zaś miał włosy w korzennym odcieniu, a ich przykuwające uwagę końcówki zostały pofarbowane na blond. Ostatni chłopak, który przez cały ten czas wydawał się być spokojny, miał ciemne i intensywnie rozszerzone zielone oczy, które zwęziły się, gdy złapałam z nim kontakt wzrokowy. Wstydliwość jednak rozpłynęła się w nim, kiedy dalej obserwował mnie swoim osnutym mrokiem spojrzeniem. Kręcone włosy unosiły się delikatnie nad jego uszami. Wszyscy z nich mieli na sobie ciemne koszulki z głębokim dekoltem i czarne dżinsy, prawie tak, jakby pragnęli przykuwać uwagę wyglądem ‘’bad boya’’.

– Lubię cię. – Chłopak, który zaledwie moment temu trzymał Eleanor, uśmiechnął się w moją stronę. – Ale myślę, że będę niebezpieczny. Nick, Marcel. – Skinął głową do chłopaków. – Zabierzcie stąd dziewczyny, zanim Henry i ja się nimi zajmiemy.

Niebieskooki chłopak, wciąż trzymający Eleanor za nadgarstek, chwycił jej ramię i pociągnął do tyłu.

– Moja kochana – rzucił do mnie stwierdzeniem. – Będziesz posłuszna Henry`emu, chyba że życzysz sobie śmierci. Jestem pewien, że dobrze będziecie się razem bawić.

– Henry, ona jest zbyt niewinna. Nie rań jej – dokończył z sarkazmem w głosie.

Spojrzałam na chłopaka z lokami, kiedy uśmieszek rozłożył się na jego niebezpiecznej i zimnej twarzy.

– Evelyn! – krzyczała Eleanor, wyrywając się w uścisku oddalającego się blond chłopaka, próbując rozpaczliwie uciec. – Evelyn, uciekaj! – Ale zignorowałam ją i zamiast tego, zaczęłam biec ku jej bezbronnemu i kruchemu ciału. – Nie! Ja...

I wtedy poczułam czyjąś obecność za sobą i ciało tej osoby przywarło do mojego. Silne ramiona owinęły się wokół mojej drobnej talii, tak, że zostałam przyciągnięta do czyjejś piersi. Sapnęłam z zaskoczenia. Chłopak przenosił mnie w kierunku wyjścia z budynku, a ja wiłam się w jego uścisku. Gdy próbowałam krzyczeć, jego duża ręka zacisnęła moje usta.

Obróciłam się w męskich ramionach i przycisnęłam w proteście pięści do klatki piersiowej chłopaka, która za wibrowała pod moimi palcami, gdy w reakcji na moje zgubne działania, zaśmiał się. Był o wiele wyższy, większy, silniejszy i znacznie rozważniejszy ode mnie. Już chwilę potem zostałam zgarnięta w jego ramiona i rzucona na chude barki.

– Puść mnie! – wrzasnęłam, słysząc, jak muzyka gaśnie wraz z rosnącą przestrzenią.

Z całych sił próbowałam wydostać się z uścisku, ale ręka chłopaka ściskała moją talię, a moje ręce nie miały żadnych szans z jego muskularnymi plecami. Myśl, że chłopak zabierał mnie gdzieś stąd, była przerażająca. Właśnie jestem uprowadzana, ale wszystko czym się teraz przejmuję to Eleanor, z którą, mam nadzieję, wszystko w porządku. Żeby jej tylko nie skrzywdzili.

Henry przeszedł szybko przez ulice z uderzającą i rozpaczliwie kopiącą nogami mną na plecach. Podeszliśmy do eleganckiego Range Rovera o równie przerażającym, ciemnym wyglądzie, co sposób w jaki chłopak mnie trzymał.

Henry postawił mnie na własne nogi, a jego ciało natychmiast przywarło do mojego ciała tak, że zostałam uwięziona między nim a samochodem. W dół mojego ciała spuścił spojrzenie pełne rozbawienia i pożądania.

– Jak masz na imię, kochanie? – zapytał niedbale, a ja przyjrzałam mu się.

Uniosłam dłoń, by odepchnąć go od siebie, ale wtedy jego większa ręka złapała moją.

– Tamta laska nazywała cię Evelyn, mam rację? – warknął nisko.

Jego dłonie przeniosły moje do tyłu, przyciskając je do samochodu.

Pokręciłam głową ze smutkiem.

­– Proszę, pozwól mi odejść! – zaprotestowałam, a on uśmiechnął się. – Proszę, proszę, po prostu mnie puść! Nie krzywdźcie Eleanor.

Chłopak zachichotał bezczelnie.

– To akurat nie ode mnie zależy. Teraz jest Louisa. – Jego głos był mrukliwy i mocny. ­– A ty jesteś moja.

Poczułam słabość w brzuchu i pozwoliłam głowie swawolnie opaść na samochód, zwiększając odległość między nami.

– C-co to znaczy ‘twoja’? Nie należę do ciebie, jeśli tak myślisz – pisnęłam.

Nie żeby to się wydarzyło wcześniej, ale naprawdę nie podoba mi się, bym miała do kogoś należeć. Nie bawię się w takie coś. Nie jestem niczyją własnością ani zabawką. Chyba że...

– Tak, to właśnie to, co myślisz. – Henry oblizał wargi.

Podczas gdy ja usiłowałam się od niego oddalić, jego ręka powędrowała ku dolnej części mojej pleców, przyciągając mnie bliżej jego ciała. Oparłam dłoń na jego piersi. Drugą rękę zatrzymał z tyłu mojej głowy, ciągnąc mnie na swoją klatkę piersiową.

– Ale ten znak udowadnia, że się mylisz – powiedział.

Spojrzał za mnie, obserwując coś na moim karku. Zamarłam, gdy zdałam sobie sprawę...

Chyba, że to on jest moim ‘wybrańcem’.

– Muszę powiedzieć, że twój tatuaż wygląda strasznie znajomo. – Oddech Henry`ego był okropnie gorący, gdy omiatał mój kark. – Och, racja! Mam dokładnie taki sam.

Zauważyłam ciemną sylwetkę, zbliżającą się do nas i wtedy wyłapałam znajomy uśmieszek Zayna, który podszedł do mnie z dumny.

– Dobra robota, Zayn. Dzięki, że ją znalazłeś – powiedział Henry, ani na chwilę nie spuszczając ze mnie wzroku.

Zayn uśmiechnął się do mnie z pewnością siebie, a ja poczułam, ślizgające się po policzkach, łzy.

– Gratuluję, Harry. Jest twoja.

~*~

Witamy pod trzecim już rozdziałem. Jest Harry aww ejkdhsaucjk. Zastanawiamy się co czujecie? Strach, zaciekawienie, ekscytację? Piszcie proszę! To dla nas wiele znaczy :) Termin kolejnego rozdziału powinien pojawić się niebawem na tablicy. Kochamy Was bardzo bardzo!

– Transe i Szanella

+ Ja, Transe zajęłam się tłumaczeniem nowego fanfiction. Mała zachęta, może kogoś zainteresuje:

''Fantazje, jakie przeszywały moją głowę, dotyczyły kobiet, które mijałem na ulicy, a nawet dziewczyn moich kumpli. Myślałem o zakuwaniu ich w kajdanki, biciu ich, kneblowaniu, jednocześnie ostro je pieprząc.''

Jeśli chcesz być informowana/y o rozdziałach

wpisz się do zakładki 'Informowani' >>> KLIK