Rozdział 41.

     Kiedy usłyszałam kroki Harry'ego na schodach, zsunęłam się z kanapy. Jego kroki ucichły gdy dotarł na górę.

     Przez chwilę podążałam za nim wzrokiem. Zdecydowałam się wrócić do swojego pokoju. Po chwili usłyszałam ich nieco stłumione głosy. Ściany w tym domu nie były z papieru, ale nie były też jakoś bardzo grube. Mogłam zrozumieć całą rozmowę dokładnie, tylko musiałam się skoncentrować.

     Przyłożyłam ucho do ściany, żeby lepiej słyszeć. Przecież nie ma nic w złego w podsłuchiwaniu tego o czym rozmawia moja młodsza siostra z mordercą.

     Za to całowanie 'mordercy' jest złe.

     Odrzuciłam tą myśl od siebie. W końcu to on mnie pocałował, a nie ja jego.

     Ale podobało ci się to.

    – No proszę- rozmawialiście o mnie?– jęknęła Holly- A może zaczęliście sobie radzić lepiej beze mnie?

     Co?!

    – Ehh, ona... – Harry przerwał- mówiła, że nigdy wcześniej nie widziała mnie w szkole.

    – Nie było jej w szkole przez tydzień z powodu--

     Moje mięśnie natychmiast się napięły, zamarłam w bezruchu i czekałam na to, co powie.

    – Incydentu?– Harry dokończył za nią.

    – Można to tak nazwać.

     Można to tak nazwać? Mam nadzieję, że nie będzie z nim o tym rozmawiać.

    – Co się dokładnie stało? – mruknął Harry.

     Co za cwany dupek.

    – Moja siostra...ona... tak w zasadzie to sama dokładnie nie wiem – powiedziała Holly.– Z resztą nie ważne, skończmy ten temat. Przejdźmy do następnego pytania...

    – Czy twoja siostra była jedyną, która zniknęła w tamtym czasie – przerwał jej Harry.

     Jestem pewna, że dobrze zna odpowiedź na to pytanie Zamknęłam oczy.

     Słyszałam szepty, ale nie mogłam wyłapać słów.

    – Naprawdę?– brzmiało to tak, jakby Harry chciał, żebym go usłyszała. Mówił tak głośno, że Holly starała się go uciszyć.

     Znowu usłyszałam szept Holly, a Harry albo był bardzo dobry w ukrywaniu swojego szeptu albo po prostu przytaknął i nie mogłam tego usłyszeć.

    –Dobra, następne pytanie – Holly prawie wrzasnęła. To było dobre zagranie z jej strony. Chciała uśpić moją czujność, ale udałoby się to gdybym była w kuchni, a nie za ścianą.

    – Jaki tatuaż ma twoja druga połówka? – Holly wróciła do normalnego tonu głosu.– Jaki jest twój tatuaż?

     Usłyszałam szelest, gdy Harry zaczął się wiercić na łóżku Holly.

    – Czy naprawdę muszę ci mówić? jęknął.

     Poczułam, że moje serce zaczęło szybciej bić. Powinnam się cieszyć, że Holly zaraz odkryje, że z Harrym mamy takie same znaki? A może powinnam się martwić? Byłam zmieszana tą całą sytuacją.

Powinnam tam teraz wejść i wyrzucić Harry'ego z mojego domu, bo moi rodzice albo Jackson mogą wrócić niepodziewanie w każdej chwili. On w każdej chwili może zrobić coś głupiego. A może on tu jest tylko po to, żeby porwać mnie i Holly a potem nas zabić? A może on po prostu realizuje swój plan? To nie w jego stylu tak po prostu się ujawnić. Pamiętam, że raz uwodzicielskim głosem wspomniał o tym, że wie o mojej siostrze, ale myślałam, że to był tylko żart albo sarkazm.On miał jakiś plan i jeżeli myślał, że się nie zorientuję to jest po prostu idiotą.

    – Tylko jeżeli chcesz zaliczyć rok – powiedziała Holly.

     Harry westchnął. Usłyszałam dźwięk materiału pocieranego o skórę. Domyśliłam się, że Harry odsunął koszulkę, żeby pokazać swój tatuaż.

    –O, uroczy – zareagowała Holly.

     Uroczy? Czy ona nie miała przypadkiem na myśli '' O! Moja siostra ma dokładnie taki sam!'

    – Uroczy chyba nie jest odpowiednim słowem, słonko – odpowiedział Harry.

     Słonko?

    – Może i tak.. właściwie to co to jest?

    – Uhm, wydaje mi się, że to odwrócony trójkąt? – Trójkąt? on sobie chyba kpi.

     Wcześniej wydawało mi się, że Harry zakrył swój prawdziwy tatuaż i zastąpił znakiem nieskończoności tylko po to, żeby móc mnie mieć, ale potem zrozumiałam, że po prostu zakrył znak nieskończoności, żeby ukryć go przed Holly.

     Co za cwany dupek.

     Zacisnęłam dłonie w pięści. Paznokcie wbijały mi się w skórę i powodowały okropny ból. Rozluźniłam dłonie, bo zdałam sobie sprawę, że są całe mokre od potu.

     Przygryzłam  delikatnie język i usiadłam powoli na łóżku.

     Miałam ochotę go wyrzucić,ale potem zdałam sobie sprawę, ze on wciąż mieszka naprzeciwko mnie i chodzi do tej samej szkoły, a to wcale nie poprawiłoby relacji między nami.

     Postanowiłam nadrobić zaległości w szkole, żeby czas płynął szybciej. Zza ściany mogłam usłyszeć ich okropnie słodką rozmowę. Godzinę później, kiedy zeszłam do kuchni, szukając czegoś do jedzenia, usłyszałam otwieranie się drzwi pokoju Holly.

    – Przepraszam za wszystko. – wszeptała, złączając dłonie razem. Obserwowałam, jak Harry chowa różne kartki papieru do swojego plecaka. 

    – Wszystko w porządku. Zdołałem nauczyć się paru rzeczy o tobie robiąc ten projekt – założył plecak – Nigdy nie wiedziałem, że może przytrafić mi się coś tak fajnego.

     Holly zarumieniła się – Ja też się dobrze bawiłam Tayler.

     Przewróciłam oczami. Żal mi się jej zrobiło. On jest przeznaczony dla twojej siostry i ją porwał...Dlaczego Tayler? Co z Henrym? 

    – Do zobaczenia w szkole. – Skinął głową i ruszył w dół. 

     Nieprawdaż

     Pochylił się i musnął ją delikatnie w policzek. Moja twarz poczerwieniała teraz tak samo, jak twarz Holly. Nie powinnam się tak poczuć. 

     I jakby nie mogło być gorzej, oczy Harry'ego odnalazły moją twarz i zaśmiał się. 

    – Do zobaczenia – Holly zamruczała i zamknęła za sobą drzwi. Zauważyła mnie, kiedy opierała się o drzwi, oddychając głęboko. 

     Jej policzki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone. 

    – Evelyn?! – odetchnęła – Kiedy--jak długo już tu stoisz? 

    – Zanim twoje policzki zamieniły się w pomidory – mruknęłam i zacisnęłam zęby. Przyłożyłam kubek do moich ust, starając się ukryć moją zdziwioną minę. Jednak nie udało mi się to. 

     Holly podeszła bliżej mnie. – Jest tu gorąco? – zapytała

    – Tak, twoje policzki ogrzały całe pomieszczenie.– wychrypiałam 

    – Ha-ha! To nie to! Twoje policzki są tak samo czerwone jak moje. – zacisnęła usta. 

     Upuściłam kubek na stół. Na szczęście był plastikowy. Zakpiła ze mnie.

     – Wygląda na to, że nie lubisz Taylera. – zmarszczyła czoło.

     Gdybyś tylko wiedziała

    – Tayler, tak? – Przetarłam oczy i włożyłam kubek do zlewu. 

     Jej brązowe oczy zwęziły się. – Czy jest coś co ci powiedział? Powiedział coś? 

     Aby zająć się czymś, otworzyłam dolną szufladę i wyjęłam z niej ścierkę. Holly tylko zakpiła, myśląc, że ją ignoruję--co było prawdą.

    – O czym rozmawialiście? – Podniosła głos, a ręce skrzyżowała na piersi. – Kłóciliście się?

    – Boże, Holly. Nie! – starałam się ją trochę rozluźnić, ale najwyraźniej nie wyczuła mojego sarkazmu. – Rozmawialiśmy o..O tym, że jeszcze nigdy nie widzieliśmy się w szkole. – Dzięki Bogu, podsłuchiwałam ich rozmowę. 

    – Nie lubisz go – podsumowała

    – Brawo, Sherlocku! – wykręciłam ścierkę z nadmiaru wody, przetarłam zlew i przewiesiłam ją przez kuchenne okno. 

    – Dlaczego? – wyglądała, jakby się miała się zaraz rozpłakać, ale nie zrobiła tego. 

     Westchnęłam – Moja mała siostrzyczko. On szuka trochę zabawy w swoim życiu i ty okazałaś się właśnie tą zabawką. – Wiem, że nie jest to do końca prawda. Chyba, że Harry rzeczywiście jest tu dla ciebie, nie dla mnie, w co wątpię. Te głosy 'podniosły' mnie trochę  na duchu, ale to nie jest to, co miałam na myśli. On nie może dać mi odejść tak szybko. Nie może, prawda? Dalej się boi o to, że mogę wydać ważne informacje na jego temat ( nawet nie wiem czy kiedykolwiek miałabym odwagę to zrobić )?

    – Jeśli nazwiesz go dziwkarzem, osądzę ciebie! – warknęła – Ty zaledwie z nim rozmawiałaś! On jest nowy.

    – Co oznacza, że nie znasz go dobrze. – Zdobyłam się na odwagę. 

    – Zaczynasz być nieznośna! – wpatrywała się we mnie, bliska płaczu. Jak ktoś, kto chodzi po krawędzi brzytwy.– Nigdy się z nikim nie spotykałam! Co powoduje, że myślisz, że zrobiłabym to z kimś kogo ledwo znam?

     Wzdrygnęłam się na tą myśl. Holly i Harry? Jedyna rzecz jaką chce jej zrobić, to ją skrzywdzić, a ja nie mogę do tego dopuścić. Nie obchodzi mnie czy lubię Harry'ego czy nie. Jestem zła na siebie, że nie zauważyłam tego wcześniej. Harry może złamać jej serce lub ją zabić. Jednak lepszym wyjściem jest złamane serce.

     Gdybym mogła postawić Harry'ego w złym świetle przed Holly, ona byłaby załamana i zaczęłaby go unikać, to uchroniłoby ją od niebezpieczeństwa. Jest tylko jeden problem..Jak postawić Harry'ego w złym świetle, nie zdradzając przy tym, że jest Harry'm Stylesem? Powiedział, że jest tu dla mojej siostry, nie dla mnie, prawda?

     Dobra, to jest beznadziejny plan.

    – Nie znasz go! – krzyknęłam najgłośniej jak potrafiłam – On może być mordercą!

    – Serio? mordercą? Ten morderca jest największym idiotą jakiego znam. – tak, wiem to – Przestań wsadzać nos w czyjeś sprawy i zostaw mnie z tym samą. Jesteśmy tylko przyjaciółmi!

    – To jest właśnie to, co przyjaciele też robią. – Mruknęłam złośliwie, wychodząc z kuchni. Holly krzyczała w frustracji.

    – Co masz teraz na myśli? – wrzasnęła.

     Zignorowałam ją i udałam się na górę najszybciej jak tylko potrafiłam. Mogłam usłyszeć, otwieranie frontowych drzwi i szepczącą do siebie Holly, zanim zamknęły się z wielkim hukiem, jakby chciała, żebym to usłyszała. Zadrwiłam tylko i powoli zeszłam do salonu.

    – Holly! – Zawołałam i szarpnęłam za klamkę. Szłam w jej stronę, mając na stopach moje sandałki i zatrzymałam się kilka kroków od niej. Pozwoliłam moim ramionom bezwładnie opadać wzdłuż mojego ciała.
Chowała telefon do kieszeni, a ramiona przykrywała kurtką. To nie była  jej kurtka, ani moja czy mamy.

    – Co ty do cholery myślisz, że robisz? – warknęłam

     Prychnęła i nic nie odpowiedziała. Wstała i szła w stronę ulicy. Czy ona chce dzisiaj umrzeć? – Zachowujesz się jak bachor! – krzyknęłam.

     Obróciła się impulsywnie i spojrzała na mnie czerwonymi od płaczu oczami. – Tayler zaraz tu będzie i zabierze mnie stąd. – odparła wpatrując się w drogę.

    – Nie, nie ma mowy! – złapałam jej ramię, ale ona nadal stała do mnie plecami. – Holly, nie mówisz poważnie! – odkrzyknęłam. To jest najgorsza kłótnia, jaką kiedykolwiek widziałam. W myślach modliłam się, aby sąsiedzi nas nie obserwowali. Krzyczałyśmy ile sił w płucach, więc nie byłabym zaskoczona. Byłabym zażenowana.

    – Wszystko, co chcę powiedzieć to to, że on nie jest dobrym chłopakiem!

    – Więc co o nim wiesz? – łzy znaczyły drogę na jej zaróżowiałych policzkach. Przełknęła ślinę, prawdopodobnie po to, aby nawilżyć swoje gardło. Ugh, ona potrafi być taka irytująca. – Huh, akceptujesz każdego z moich przyjaciół oprócz niego! Akceptujesz tych co mnie olewają, tych fałszywych!

     Wow. – Widuję cię z twoimi przyjaciółmi w szkole.– wyciszyłam lekko mój głos – Tak jak powiedziałaś. Ja wiem,że on nie jest dobrą osobą. Musisz mi zaufać.

     Zerknęła w dal i wytarła łzy ze swoich policzków. Dłońmi przytrzymywała za duże rękawy kurtki.

     To kurtka Harry'ego. Widziałam go w niej wcześniej.

    – Kogo to kurtka? – Holly wyszeptała, marszcząc brwi.

     Dyszałam, mocno przegryzając moją wargę, dopóki nie poczułam krwi. O cholera.

     Naprawdę to powiedziałam? Do jasnej cholery, Evelyn!

    – Nic – wymruczałam i mocno potrząsnęłam głową. Odchrząknęłam, oczyszczając gardło. Nic nie słyszała, na szczęście. – Nie możesz iść z--

    – Evelyn, błagam! – zapłakała, zdejmując ręce z twarzy. – Zostaw nas samych! On nie jest taki jak myślisz! Potrafię znaleźć różnicę między fałszywymi i szczerymi ludźmi w Lloyd! Przez cały tydzień, kiedy ciebie tam nie było, on był!

    – On nie jest fałszywy! On naprawdę się mną przejmuje. – znowu zaczęła płakać.

     Patrzyłam w dół. Ona jest tak strasznie naiwna. On po dwóch dniach ich znajomości zaczyna działać. To się dopiero zaczyna.

     Auto wjechało na nasz podjazd. Razem z Holly odwróciłyśmy głowy w jego stronę. To nie to samo auto, które miał, kiedy był ze mną. Jednak dalej miał przyciemniane szyby i nie mogłam go zobaczyć, ale czułam jego wzrok na sobie i udało mi się zauważyć kontury jego sylwetki. Był intensywny i niemalże zły.

     Nawet nie otworzył okna, ani nie użył klaksonu, a Holly szła już w jego stronę. Ponownie zrobiłam krok w jej stronę, wystarczająco, żeby szarpnąć ją za ramię. Skrzywiła się i odwróciła do mnie.

    – Nie opuścisz tego domu! – warknęłam, ciągnąc ją lekko w swoją stronę.

     Odepchnęła moją dłoń i zniżyła swój głos. – Porozmawiamy jutro, bez żadnych krzyków i łez, okej? Teraz muszę iść. – Głos jej się załamał i podbiegła do drzwi auta.

    – Holly! – wsiadła do środka.

     Jak ja mogłam na to pozwolić? Co do cholery jest z nim nie tak? Jest kompletnie bez serca! Byłam dla niego trochę milsza, ale to tylko dlatego, że zmarła mu siostra. Tak w ogóle, to ciekawe co się z nią stało? Czyżby o niej też zapomniał?

     Jebany kutas. Czy jest zdolny do tego, żeby zabić mi siostrę? Ona sama tego chciała. Iść do domu Harry'ego, mając nadzieję, że są tylko przyjaciółmi i nic złego się nie wydarzy. Coś mi się nie wydaje.

     Auto zaczęło wycofywać się z podjazdu. Zacisnęłam szczękę, patrząc w przednią szybę, mając nadzieję, że patrzę się prosto w jego zielone oczy.


-


    – Holly? – usłyszałam głos mojej mamy. Dźwięk otwierania i zamykania drzwi był bardzo głośny, jakby bardzo się spieszyła. Jej córka była porwana dwa tygodnie temu. Bycie nadopiekuńczym to jedno, ale teraz, jej druga córka została porwana przez tego samego chłopaka.

    – Evelyn? – Mama pojawiła się w moich drzwiach i uśmiechnęła do mnie. Mocno objęła mnie ramionami.– Tak bardzo tęskniłam!

    – Nie było cię przez kilka godzin, mamo. – Jęknęłam, lekko ją odpychając.

    – Gdzie podziewa się twoja siostra? Nie mogę jej znaleźć. – zmarszczyła brwi, sprawdzając czy Holly nie używa mojego stolika na balkonie.

     Potarłam kark – Uhm..Jest u znajomego.

     Mama otworzyła szeroko oczy i oparła ręce na swoich biodrach.– Jakiego znajomego? – Mogłam usłyszeć jej oddech. Czekała cierpliwie na odpowiedź. – Jest już dziewiąta wieczorem!

    – Muszą zrobić coś na ostatnią chwilę – szepnęłam. Poddałam się, nie wiedząc co mam powiedzieć. Gdybym zadzwoniła po policję, dowiedzieliby się wiele na temat Harry'ego Stylesa. Może on działał fałszywie, ale to nie znaczy, że ja muszę się tak zachowywać. Powiedziałam Holly, żeby nigdzie z nim nie jechała i chciałabym w to wierzyć. Harry nie może jej zabić. Nie może! Jego siostra zmarła, ale mam nadzieję, że jest jeszcze na tyle rozsądny, aby nie zrobił czegoś okrutnego.

     Musiałam przemyśleć wszystko w skupieniu. Siedziałam tak około godzinę, dopóki wszystko stało się dla mnie obojętne. Jej zawziętość wygrała i nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko się poddać. Jeśli coś się stanie, to będzie jej wina! Nawet nie wiem, gdzie Harry żyje w tym momencie, albo czy ma telefon, żebyśmy mogli namierzyć jego lub Holly. Nie byłam zdolna, aby do czegokolwiek go namawiać i nie było mowy, żebym powiedziała jej, że przez cały czas była oszukiwana i Harry miał ją na wyciągnięcie ręki. Bądź co bądź, jeśli on jej nie zabije--co jest raczej pewnym rodzajem sarkazmu--to zobaczę go w szkole..

     O Boże.

     Tylko nie Harry.

     Szkoła. I Harry.

jeśli przeczytałaś/eś, zostaw komentarz :)

_____________________________________

Hej, tu Sandra. Pierwsze co chciałabym zrobić to bardzo bardzo bardzo podziękować Martynie, która pomogła przetłumaczyć mi ten rozdział <3 Gdyby nie ona, rozdział nie pojawiłby się dzisiaj. Niestety robią się one coraz dłuższe i jest naprawdę bardzo ciężko. 

Ale zostańmy przy tym, że się udało :) 

fdjfhjdfisdbfjdisbfjb co myślicie o kłótni Evelyn z Holly? Czy Evelyn w końcu się podda i powie siostrze wszystko o Harrym ? 

O, zapomniałabym! Jestem pozytywnie zaskoczona tak ogromną ilością komentarzy, jesteście naprawdę wspaniali <3 

                                     Po prostu czytasz = napisz swoje odczucia w komentarzu.